ระเบียงทัศนะ

เรื่องประหลาด !

           เรื่องประหลาดที่สุดในโลกยิ่งกว่าเจอขนบนกระดองเต่ากับเขาบนหัวกระต่ายเสียอีก เพราะสมชัยเพิ่งรู้ความจริงว่าหญิงคนรักที่คบกันมาเกือบ ๑๐ ปี ที่แท้เป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่ต่างมารดาเท่านั้นเอง เสียงรถราวิ่งกันขวักไขว่บนท้องถนน แม้เวลานี้จะเกือบสองยาม แต่ย่านใจกลางเมืองสีลมแห่งนี้ยังคงคึกคักด้วยไฟแสงสี และนักเที่ยวกลางคืนที่เดินสวนกันไปมาบนทางเท้า แต่ชายหนุ่มยังคงนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะร้านเหล้าข้างถนนเหมือนหลับลึก ไม่มีท่าทีว่าจะคืนสติ จนอาแป๊ะเจ้าของร้านเดินมาเขย่าตัวบอกให้รู้ว่าถึงเวลาปิดร้าน

        สมชัยมารู้สึกตัวอีกทีเมื่ออยู่ในห้องนอนตัวเอง นึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน เริ่มจำได้เลือนลางว่าเป็นตัวเขาเองที่โบกรถมาส่งถึงบ้าน และตื่นมาเกือบเที่ยงด้วยหัวที่หนักอึ้ง ทันทีที่รู้สึกตัว จิตใต้สำนึกแว่วเสียงของพ่อเข้ามาในหู “ ลูกจะแต่งงานไม่ได้นะ ลูกกำลังทำผิดศีลธรรม พ่อจะเล่าความจริงให้ฟัง… ”เขาหัวเราะออกมาดังๆเหมือนคนเสียสติ พร่ำพูดคำเดิมซ้ำๆ “ ผิดศีลธรรม.... ผิดศีลธรรม … ใครผิดศีลธรรมกันแน่ พ่อหรือว่าผม ” แล้วก็ร้องไห้สลับกันอยู่อย่างนั้นเมื่อเริ่มสงบลงเขาล้มตัวนอนอย่างหมดแรง ทบทวนเหตุการณ์ในชีวิต เหมือนได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา … แท้จริงแล้วมนุษย์ทุกคนมีธรรมชาติที่เหมือนกันทั้งสิ้น ทุกคนต่างมีของรักของหวง การไปแย่งชิงของรักของผู้อื่นจะสร้างความทุกข์ใจให้กับเจ้าของแสนสาหัส นี่กระมัง! ที่เขาเรียกว่า “ ศีล ” คำนี้คงไม่ได้แปลว่า ข้อห้าม หรอก เขามั่นใจ คำนี้ควรจะแปลว่า ความปกติของมนุษย์ ที่คนทุกคนพึงมีพึงเป็นมากกว่า คำว่า ศีลธรรม คำนี้ใช่ไหม ที่พ่ออยากให้ผมเรียนรู้ ผมเพียงอยากรู้ว่าคนทุกคนตราบเท่าที่ไม่ประสบทุกข์กับตนเอง จะมีความเข้าใจในคำนี้แค่ไหนกัน

          ไม่อยากจะโทษว่าเป็นเพราะความเจ้าชู้ของพ่อเมื่อวัยหนุ่ม ได้ก่อทุกข์ให้คนรอบข้าง คนแรกคือ แม่ผม และต่อมาคือผม ที่รับผลพวงความผิดนั้นนานนับสิบปี ความไม่ซื่อสัตย์ไม่ได้ให้ผลดีแก่ใครเลย เพราะสุดท้ายเราจะไม่มีวันหาคนที่จริงใจกับเราได้… เป็นนิยามความล้มเหลวของชีวิตที่น่าเวทนา! ผมพยายามลืมความหลัง หาผู้หญิงคนใหม่มาทดแทน คบกันได้ไม่นานพ่อมาพูดกับผมอีกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกของพ่อกับภรรยาน้อยคนที่ ๖ ผมแทบจะบ้าตายเดี๋ยวนั้น ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมมาหาแม่ร้องไห้อย่างหมดอาย ผมว่าการเป็นโสดคงเป็นความสุขที่สุดในโลก .. ผมเห็นใจแม่มาก… แม่ยิ้มเอามือลูบหัวผมเบาๆ

…“ อย่าเสียใจไปเลยลูก พ่อเขาเองก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆของลูกหรอก!”

อุบลเขียว