นิทานจีน สอนลูกรัก
ตอน ลิ้นมีดโกนของทูตเอก
เมื่อกษัตริย์แห่งแคว้นฉู่รู้ว่า แคว้นฉีส่งทูตมาพบ เขาจึงสั่งให้ทหารเจาะประตูเล็กๆ ขนาดสุนัขลอดได้ไว้ที่ข้างประตูใหญ่ ด้วยหวังจะให้ทูตจากแคว้นฉี่ได้รับความอับอาย
ครั้นทูตจากแควันฉีมาถึงก็มิยอมมุดเข้าประตูเล็กๆ นั้น ท่านทูตได้กล่าวขึ้นว่า
"หากเราถูกส่งไปเป็นทูตในแคว้นของสุนัข เราก็จะยอมเข้าประตูของสุนัข แต่นี่เรามายังแคว้นฉู่อันเป็นคน เราผู้เป็นทูตย่อมไม่มุดเข้าประตูของสุนัขเช่นนั้น"
ด้วยคารมคมคายของทูตแห่งแคว้นฉี มหาดเล็กจึงจำเป็นต้องเปิดประตูใหญ่ให้ท่านทูตเข้าสู่ท้องพระโรงได้ครั้นไปเข้าเฝ้าแล้วกษัตริย์แห่งเมืองฉู่ได้เปรยขึ้นว่า "หรือแคว้นฉีไร้ผู้คนเสียแล้ว"
ทูตเอกแห่งแคว้นฉีจึงกล่าวว่า "ในเมืองหลวงของเรามีพลเมืองนับหมื่น ครอบครัวบรรดาชาวบ้านล้วนเดินเบียดเสียดทุกตรอกซอกซอย หากพร้อมใจกันชายแขนเสื้อขึ้นรับรองว่าทั้งเมืองต้องมืดครึ้มด้วยตะวันไม่อาจสาดส่องผ่านพวกเราได้ ไฉนท่านจึงว่าเมืองของเราไร้ผู้คนเสียจริง"
กษัตริย์แห่งฉู่จึงกล่าวขึ้นว่า "ก็เพราะแคว้นฉีส่งทูตร่างเตี้ยอย่างเจ้ามาพบเรานะสิ เราจึงคิดว่าแคว้นฉีช่างไร้คนเสียแล้ว"
ทูตเอกจากแคว้นฉีจึงยืดอกด้วยเสียงดังฟังชัดว่า "แคว้นใดมีกษัตริย์ผู้เปี่ยมคุณธรรมนัก แคว้นฉีเราก็จะส่งทูตพิเศษไปคารวะ หากแคว้นใดผู้ครองแคว้นเป็นคนไร้คุณธรรมแคว้นฉีเราก็จะส่งทูตผู้ต่ำต้อยไปพบ นี่คือกฎเกณฑ์ในการส่งทูตของแคว้นฉีเรา และตัวข้านั้นก็เป็นผู้ที่ต่ำต้อยที่สุดของแคว้นฉี"
