สรุปโอวาทการปฏิบัติธรรมที่ ๓๔๒
เราไม่ได้ติดอะไรเลย : หลวงพ่อธุดงค์ตั้งแต่ยังเด็ก เขาเอาไว้ที่โน่น ๒ เดือน ที่นั่น ๓ เดือน ออกธุดงค์ตั้งแต่ยังเด็ก ๗ ขวบก็อยู่โรงเรียนตะละภัฏแล้ว ตอนกลางคืนมีนักเรียนอยู่คนเดียว เจ้าของโรงเรียนไปไล่จับนกกระจอก ทั้งโรงเรียนมีมนุษย์ ๑ คน ๗ ขวบ มี bodyguard ๒๔ ตัว ตอนแรกต่างคนต่างอยู่ บางทีนอนด้วยในมุ้ง ๒ - ๓ ตัว จะมีกายละเอียดมาเป็นเพื่อน ได้ยินแต่เสียง เรียกชื่อแต่ไม่เห็นตัว ห่างจากมุ่งประมาณ ๓ เมตร ทำเสียงเหมือนน้าชาย พอหลวงพ่อออกจากมุ้ง เสียงไปอยู่หัวบันได ก็ตามไปที่หัวบันได แล้วเสียงก็ไปอยู่ที่เชิงบันได พอตามเสียงไป เสียงก็ไปไกลออกไปที่ประตู แล้วก็ไปประตูรั้วของโรงเรียน เปิดไปไม่เจอใครเลย ก็กลับมานอนต่อ หลวงพ่อไม่กลัว เพราะไม่เห็นตัว และตอนนั้นยังไม่รู้จักความกลัวพอ ๘ - ๙ ขวบก็ย้ายบ้านไปเรื่อย
การธุดงค์ตั้งแต่เด็กทำให้หลวงพ่อไม่ติดอะไรเลย จะได้ประโยชน์ในการปฏิบัติธรรม คือเราไม่ได้ติดอะไรเลย เกลี้ยง ๆ คนละเรื่องกับการไม่อยากดูแลตอบแทนคุณพ่อแม่นะ แต่เราจะตอบแทนให้ดียิ่งกว่าลูกทั่ว ๆ ไปที่ทำกับพ่อแม่ คือ ให้ท่านได้บุญ เพราะฉะนั้น อย่าติดกะโหลกกะลา ถ้าท่านคิดถึงเรา ท่านจะมาหาเราได้มาทำบุญ ถ้าเราอยู่วัด ท่านก็มาหาเรา ถ้าเราไปบ้าน ท่านก็ไม่มาวัด จะได้บุญที่ไหน ยกเว้นเจ็บไข้ได้ป่วยมาก ไม่มีใครดูแล
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๓
