สรุปโอวาทการปฏิบัติธรรมที่ ๓๔๕
หมั่นสอนตัวเอง : ลูกต้องหมั่นสอนตัวเองให้ได้ เพราะหลวงพ่อไม่มีเวลาและอารมณ์มาสอนบ่อย ๆ คนอื่นสอนก็ได้แค่ระดับหนึ่งเราต้องสอนตัวเองให้ได้ อะไรจะดีไปกว่าที่เราจะสอนตัวเองได้ ลูกจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ เป็นอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต้องไม่กลับบ้านบ่อย ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ เพราะถ้ากลับบ้าน ใจจะหยาบ
ตึงกับหย่อน : นั่งเป็นอย่างไรบ้าง ทำไงก็ได้ให้มันนิ่ง รู้หลักวิชชาอยู่แล้ว ทำไงก็ได้ ที่ติดมีแค่ถึงกับหย่อน ลูกเลยฟังมาแล้ว เหลือแต่ตึงกับตั้งใจ แก้แค่ทำแบบธรรมดา ลูกต้องสังเกตดูตัวเอง เมื่อไรเรารักที่จะอยู่เงียบ ๆ ภายใน มีความคิดอยากไปรู้เห็นภายใน ที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ คุณยาย รู้เห็นเป็นอย่างไร อยากไปดูให้รู้จริง แล้วขวนขวาย อย่างนี้เริ่มใช้ได้ ถ้ายังไม่มีความคิดนี้ อย่างจริงจัง หรือเป็นช่วงๆ แปลว่า ยังห่าง แสดงว่ายังนิ่งแน่นไม่พอ อยู่ระหว่างตึงหรือหย่อน ต้องสังเกตดู
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๓
