ให้ทําความเพียรอย่างถูกหลักวิชชา
ให้เราทำถูกหลักวิชชาซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรยาก แค่หยุดนิ่งอย่างสบาย ๆ แล้วไม่ต้องไปกังวลอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ความฟุ้งที่เกิดขึ้นก็ไม่เป็นอุปสรรค เราไม่ต้องไปเพ่งไล่ความฟุ้งออกไปหรือพยายามไม่ให้มันฟุ้ง ให้วางใจนิ่ง ๆ เฉย ๆ ฝึกทุกวันในทุกกิจกรรม ฝึกเข้าไว้เรื่อย ๆ ประคองใจอย่างนี้ทั้งวัน แล้วพอถึงเวลาที่เรามานั่งจริงๆใจก็จะรวมได้ง่าย แค่เราทำนิ่ง ๆ เฉย ๆ เดี๋ยวก็จะค่อย ๆ ปล่อยวางเรื่องราวต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ จากฟุ้งมากมาฟังน้อย จากฟุ้งน้อยก็ไม่ฟุ้ง แล้วตัวก็โล่งโปร่ง เบา สบายตัวขยายกระทั่งหายไปทั้งตัวเลย ตัวหายเหมือนเราไม่มีตัวตน คล้าย ๆ เรานั่งเคว้งคว้างอยู่กลางอวกาศ แล้วก็จะค่อย ๆ ก้าวหน้าไปเรื่อย ๆ
ยิ่งเราฝึกทุกวัน เราก็จะเข้าถึงอารมณ์นี้ได้เร็วขึ้น ซึ่งที่ผ่านมาเราอาจใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าใจจะโล่ง โปร่ง เบาสบาย ตัวขยายพอเราฝึกทุก ๆ วัน เอาใจใส่อย่างนี้บ่อย ๆ เวลาที่เราใช้เพื่อจะไปถึงจุดที่เราโล่งโปร่งเบาสบายก็จะลดลงไปเรื่อย ๆ ในการที่จะเข้าถึงจุดตรงนี้ เข้าถึงประสบการณ์ภายในอย่างนี้ จากชั่วโมงก็เหลือครึ่งชั่วโมง หรือ ๑๕ นาที หรือ ๕ นาที กระทั่งพอเราหลับตามันก็นิ่งเลย พอนิ่งก็โล่งตัวขยายเลย
เราต้องฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวความสว่างก็จะมาเอง เมื่อใจเราห่างจากนิวรณ์ เครื่องกั้นจิตไม่ให้บริสุทธิ์ก็จะมีความสว่างขึ้นทีละนิด ๆ มีบางคนเท่านั้นที่พรึ่บขึ้นมาเลย แต่นาน ๆ ก็จะพบสักคนหนึ่ง ส่วนใหญ่ก็จะค่อย ๆ สว่าง เหมือนฟ้าสาง ๆ แล้วก็สว่าง เหมือนตอน ๖ โมงเช้า ๗ โมงเช้า แล้วก็จะค่อย ๆ เพิ่มเวลาขึ้นไปเรื่อย ๆ เราก็ต้องเพียรฝึกต่อไป ฝึกไปเรื่อยๆ ทุกวันสม่ำเสมอ เมื่อเราเลิกหรือลืมตาขึ้นมาแล้ว ก็หมั่นสังเกตว่าวันนี้เราทำอย่างไรจึงเข้าสู่ความสงบ เข้าสู่แสงสว่างได้เร็ว หรือวันนี้เราทำอย่างไรถึงช้า เมื่อเข้าถึงจุดตรงนั้นก็ค่อย ๆ สังเกตไป ตรึกไปเรื่อย ๆ ฝึกไปเรื่อยๆ
หัดตัดใจ ตัดอารมณ์ เครื่องกังวลต่างๆ ใจก็จะมาอยู่ตรงนี้ได้เร็วขึ้น ความสว่างก็จะค่อย ๆ เพิ่มพูนมากขึ้น จนกระทั่งถึง ๘ โมง ๙ โมง ๑๐ โมง ถึงเที่ยงวันก็จะเป็นขั้นเป็นตอน สำคัญที่การฝึกฝน เมื่อมาถึงตรงนี้การเปลี่ยนแปลงของจิตใจเราก็จะเกิดขึ้น คือ เราอยากจะคิดแต่เรื่องดี ๆ พูดแต่เรื่องดี ๆ แล้วก็ทำแต่เรื่องดี ๆ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
