พึงพอใจ ค่อยเป็นค่อยไป....อย่างเป็นธรรมชาติ
ประสบการณ์ภายในมีอะไรให้ดูก็ดูไปที่กลางกาย ดูไปเรื่อย ๆ อย่างสบาย ๆ โดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้น มีให้ดูแค่ไหนก็ให้พึงพอใจ ดูแค่นั้น อย่าไปใช้กำลังบังคับเค้นภาพเพื่อจะให้ชัดได้ดังใจ
ดูเฉย ๆ อย่างสบาย ๆ เท่าที่มีให้ดู ถ้าใจเราเย็นพอภาพนั้นจะชัดขึ้นมาเอง ถ้าใจเราเย็นไม่พอ...เราไปเค้นภาพ ภาพนั้นจะเลือนหายไป แล้วเกิดปฏิกิริยากับร่างกาย คือ มึนตึง ตื้อ ซึ่งผิดวิธี เพราะฉะนั้นมีให้ดูแค่ไหน เราก็ดูไป เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ดูไป ประสบการณ์ต้องค่อยเป็นค่อยไป ค่อย ๆ จะให้ละเอียดอย่างฮวบฮาบนั้นเป็นไปไม่ได้ ต้องค่อย ๆ ดู “อย่าตั้งใจดู” หลวงพ่ออยากจะเน้นตรงนี้นะ ต้องค่อย ๆ ดู อย่าไปตั้งใจดู ประสบการณ์จะค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ชัด ค่อย ๆ ละเอียดค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ชัด ค่อย ๆ ละเอียดขึ้นมาเอง อย่างนี้จึงจะเป็นวิธีที่ถูกต้อง
เราจะสบายตลอดขั้นตอนของการนั่ง สังเกตดูถ้าเรามีความรู้สึกว่า “เวลาแห่งการนั่งหมดไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน” คือ รู้สึกประเดี๋ยวเดียวหมดไปแล้ว ๑ รอบ แสดงว่าในรอบนั้นเราทำถูกวิธีพอเราทำถูกวิธี เวลาจะไม่มีความหมายสำหรับเราเลย แต่ถ้าหากเรามีความรู้สึกว่า “ทำไมชั่วโมงนี้ยังไม่หมดสักที ยังอีกยาวนาน” นั่นแสดงให้เห็นว่าเราปฏิบัติไม่ถูกวิธี ต้องรีบแก้ไขนะ ปรับเข้าสู่อารมณ์สบาย ๆ ใหม่ เมื่อเรารักษาอารมณ์สบายได้แล้ว ประสบการณ์ก็จะเป็นไปเอง เป็นไปเองโดยธรรมชาติอย่างค่อยเป็นค่อยไป “ค่อยเป็นค่อยไป” หลวงพ่อขอย้ำคำนี้
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
