บทที่ ๔๕
เกิดมาสร้างบุญบารมี
ชีวิตของเทพบุตร เทพธิดา มีอายุยืนยาวเป็นล้านปี สิบล้านปี ร้อยล้านปี พันล้านปี ไม่มีความแก่ ไม่มีความเจ็บ ไม่ต้องทำมาหากิน มีความสุขอยู่ได้ด้วยบุญที่ทำเอาไว้ตอนเป็นมนุษย์ แต่สร้างบุญได้ไม่เต็มที่ ชีวิตของเทพบุตร เทพธิดาจึงเป็นชีวิตของการเสวยผลบุญ
ชีวิตของมุษย์ มีอายุสั้นไม่เกินร้อยปี ความแก่ ความเจ็บ ตามเบียดเบียนนำไปสู่ความตาย ชีวิตของมนุษย์จึงไม่ใช่ชีวิตของการเสวยผลบุญ แต่เป็นชีวิตของการสร้างบุญบารมี
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า ดวงจันทร์ปราศจากเมฆหมอก โคจรไปในนภากาศ ย่อมสว่างกว่าหมู่ดาวทั้งปวงในโลกด้วยรัศมี ฉันใดบุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยศีล มีศรัทธา ก็ฉันนั้น ย่อมสว่างกว่าผู้ตระหนี่ทั้งปวง ในโลกด้วยจาคะ.
