บทที่ ๔๗
ผู้มีบุญลาภอันประเสริฐ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “ชีวิตถูกชรานำเข้าไป อายุจึงสั้น ผู้ที่ถูกชรานำเข้าไปแล้ว ไม่มีเครื่องต้านทาน บุคคลพิจารณาเห็นภัยในมรณะ ควรละโลกามิส มุ่งสู่พระนิพพานเถิด1”
พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลวงพ่อธัมมชโย เคยให้โอวาทไว้ว่า สถานที่ที่เราไม่อยากไป แต่เราทุกคนต้องไป คือ ปรโลก (โลกหน้า)
เมื่อละสังขารไปแล้ว ชีวิตในปรโลก ทั้งสุคติและทุคติ ยาวนานเป็นล้านหรือหลายๆ ล้านปี
ชีวิตในสุคติบนสวรรค์นั้นไม่มีการทำมาหากิน อยู่ได้ด้วยบุญที่ตนเองสั่งสมไว้เมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์ และบุญที่หมู่ญาติอุทิศไปให้
ฝุ่นในเล็บมือ เมื่อเทียบกับฝุ่นในแผ่นดิน มีประมาณน้อย ฉันใด พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า สัตว์ที่ตายแล้วไปเกิดในสุคติ โลกสวรรค์ ก็มีประมาณน้อย2 ฉันนั้น
การได้อัตภาพเป็นมนุษย์จึงเป็นการยาก เกิดแล้วมาพบพระพุทธศาสนาก็ยาก พบแล้วเกิดศรัทธาก็ยาก เกิดศรัทธาแล้วจะมีความพร้อมทั้งไทยธรรมและเนื้อนาบุญก็ยากยิ่ง แต่พวกเราทั้งหลายข้ามความยากทั้งหมดมาแล้ว
ท่านทานบดีทั้งหลายจึงได้ชื่อว่า เป็นผู้มีบุญลาภอันประเสริฐ ใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า ดำรงชีวิตอยู่ ด้วยความไม่ประมาท เป็นต้นบุญ ต้นแบบอันดีงาม ของอนุชนที่ตามมาในภายหลัง
1อุปเนยยสูตร มก. ๒๔/๔๔, มจ. ๑๕/๔
2นขสิขสูตร มก. ๒๖/๗๒๗, มจ. ๑๖/๓๑๓
