บทที่ ๕๑
บุญทําให้อายุยืน และอายุสั้น
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า บุคคลผู้มีความกตัญญู กตเวที เป็นบุคคลที่หาได้ยากในโลก เมื่อผู้มีความกตัญญู มาตามระลึกถึงบุพการี ผู้เคยมีอุปการคุณที่ล่วงลับไปแล้ว ย่อมทำบุญอุทิศไปให้
บุคคลที่เคยประพฤติดีประพฤติชอบ ครั้นละโลกแล้วไปสู่เทวโลก เมื่อได้รับบุญที่ญาติมิตรอุทิศไปให้ ย่อมทำให้เจริญด้วยอายุ วรรณะ ยศ และอธิปไตย คือความเป็นใหญ่ บุญทำให้อายุยืนดังนี้
ส่วนบุคคลที่เคยประพฤติผิดพลาด ครั้นละโลกแล้วไปสู่อบาย ต้องทนทุกข์จากการถูกทัณฑ์ทรมาน อยู่ในยมโลก เมื่อได้รับบุญจากญาติมิตรที่อุทิศไปให้ บุญนี้จะไปตัดรอนวิบากกรรมให้ทุเลาลง ที่ทุกข์มากก็ทุกข์น้อย ที่ทุกข์น้อยก็พ้นทุกข์ หมายถึง ระยะเวลาในการรับทัณฑ์ทรมานลดลง บุญทำให้อายุสั้นดังนี้
บุญจึงมีอุปการะมาก เป็นที่พึ่งของสรรพชีวิตทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
