ให้อยู่ในกลางตลอดเวลา แม้ยามหลับ
ให้ลูกตั้งใจฝึกใจให้หยุดนิ่ง แม้กระทั่งนอนหลับ ก็ให้หลับอยู่ในกลาง คือ หลับในกลางในระดับที่ไม่ฝัน อยู่ตรงนั้นตลอดมีสติอยู่แม้กระทั่งนอนหลับ หลวงพ่อเคยถามลูกสามเณรว่า “ลูกเณรหลับแล้วฝันไหม” ซึ่งก็ตอบกัน คนนั้นก็ไม่ฝัน คนนี้ก็ไม่ฝัน ไม่ฝันได้อย่างไรหลับแล้วต้องฝันสิ แล้วลูกสามเณรก็ตอบหลวงพ่อบอกว่า “มีสติอยู่ตลอดครับ อยู่ในองค์พระสว่าง ๆ อย่างนั้นแต่ก็หลับออกมาแล้วก็สบายสดชื่นนี่ ๒๔ ชั่วโมง” ต้องอยู่ตรงนั้นตลอดจึงจะทำวิชชากันได้ หลับก็มีสติ ไม่ฝัน สบาย บริสุทธิ์ หยุดนิ่งอยู่ภายใน แล้วใจต้องมุ่งเข้าหาที่สุดแห่งธรรมสิ่งอื่นไม่มีความหมายมุ่งที่สุดอย่างนี้จึงจะศึกษาวิชชาธรรมกายได้ดี เพราะฉะนั้นให้สำรวจดูตัวเองให้ดีนะว่า ทำอย่างที่หลวงพ่อว่าไหม ใครมีเครื่องกังวลให้สังเกตดูว่ามีไหม
การที่เราปฏิบัติธรรมยังดีไม่เต็มที่ มีสาเหตุใหญ่ในระดับของผู้ที่ตั้งใจมาศึกษาฝึกฝน คือ มีความกังวลลึก ๆ กลัวจะไม่ละเอียดกลัวไม่ชัด กลัวไม่ทัน ถ้ามาถึงระดับนี้แล้วกลัวไม่ได้เป็นไม่มี เพราะได้กันแน่ ๆ อยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวไม่ทัน กลัวไม่ละเอียด กลัวไม่ทันใจหลวงพ่อ กลัวไม่ทันใช้ กลัวไม่ถูกใจหลวงพ่อ กลัวไม่ทันพรรคพวกกลัวไม่ละเอียดอะไรต่าง ๆ เหล่านี้
ต้องสังเกตตัวเราเอง ถ้าเราไม่มีตรงนี้ ใจก็จะหยุด เบา สบายละเอียด เดี๋ยวก็มุ่งเข้ากลางไปเรื่อย ๆ องค์พระก็ผุดซ้อน ๆ ไปเรื่อย ๆ ซึ่งเราจะเห็นความอัศจรรย์ของเราในตอนนี้ จะแตกต่างจากที่ผ่าน ๆ มา แต่ตอนนี้ก็ให้หยุด นิ่ง เฉย สบาย นิ่งๆ นุ่ม ๆ ละมุนละไม เดี๋ยวก็จะดีนะ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
