เอาจริงแค่ไหน
"การปฏิบัติธรรม" ถือเป็นชีวิตจิตใจของทุกคน ซึ่งเราจะต้องยึดเรื่องนี้เป็นหลักเลย ส่วนเรื่องอื่น ๆ นั้นเป็นเรื่องรอง คือ...ไม่ว่าเราจะมีภารกิจอันใด...ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอน เราต้องฝึกฝนใจให้หยุดให้นิ่งอยู่ภายใน และฝึกวางใจที่ศูนย์กลางกายให้เป็น
ถ้าหากเราฝึกฝนบ่อย ๆ เราก็จะเกิดความคุ้นเคย แล้วใจของเราก็จะหยุดนิ่งอยู่ภายในจนทำให้สิ่งที่เราเคยรู้สึกยากก็จะง่ายขึ้น หรือ...จากที่เราเคยมืดก็จะสว่าง, จากที่เราเคยฟังก็จะเป็นสมาธิ, จากที่เราเคยมีทุกข์ก็จะมีสุข และจากที่เราเคยอึดอัดก็จะเบิกบาน ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับว่า "เราจะเอาจริงแค่ไหน" เท่านั้นเอง
"Meditation practice" must be held closest to our lives and hearts. It must be our main concern, and all other matters must be secondary. Whatever our tasks are from waking up to going to bed, we must also train our minds to stop and be still within and keep our minds at the centers of our bodies.
If we practice often, we will get used to meditation, and our minds will be still within our bodies. Train the minds until our experiences on meditation change from being difficult to easy, from darkness to brightness, from wandering minds to still minds, from suffering to happiness, or from feeling discomfort to feeling joy. Realization of the change will depend on "how serious we take on the practice."
