กว่าจะรู้ว่าพ่อรัก
อย่าอ้างเอ่ยถึงพระคุณของพ่อแม่ที่ได้ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู ฟูมฟักปกปักรักษาลูกน้อยมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย จนกระทั่งเติบใหญ่ เพียบพร้อมด้วยความรู้เป็นเอก ด้วยความประพฤติเปี่ยมล้นด้วยความสามารถ ได้ดีมีสุขตราบเท่าทุกวันนี้เลย
เพียงพระคุณที่ท่านให้ยืมร่างกายที่ประกอบด้วย เลือดเนื้อของท่าน เป็นต้นแบบให้เราได้ถือกำเนิดเป็นสัตว์โลก ที่มีชื่อเรียกว่า “คน” ก็นับว่าเป็นพระคุณสุดที่จะพรรณาได้ เพราะว่าถ้าเราโชคร้าย ต้องไปเกิดในครรภ์สัตว์โลกชนิดอื่นที่มิใช่คนแล้ว ถึงแม้จะได้รับการเลี้ยงดูฟูมฟักดีเลิศสักปานใด ก็หาเกิดประโยชน์ไม่
เนื่องจากร่างกายของสัตว์โลกชนิดไหนๆ ก็ไม่เหมาะแก่การกระทำความดีได้มากเท่ากับร่างกายของสัตว์โลกที่มีชื่อว่า คนด้วยเหตุนี้นับแต่โบราณกาลมา บัณฑิตทั้งหลายซึ่งมีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประธาน จึงได้กล่าวสรรเสริญยกย่องบูชาพระคุณพ่อแม่ไว้อย่างมากมาย
เมื่อชีวิตท่านหาไม่แล้ว พระคุณของท่านก็ยิ่งปรากฏ โดดเด่นขึ้นในความทรงจำของลูกๆ เพราะความอาลัยรัก หลายคนเพื่อพยายามเขียนบรรยายคุณงามความดีของท่านไว้อย่างเลิศลอยประกาศให้โลกรู้เป็นการตอบแทนครั้งสุดท้าย แต่สำหรับอาตมาไม่มีคำว่า “ครั้งสุดท้าย” เพราะอาตมามีมโนปณิธานอย่างแน่วแน่ที่จะตอบแทนพระคุณท่านจนชั่วชีวิตของอาตมาเอง ด้วยการสืบทอดเจตนารมณ์ของท่าน ถ่ายทอดคำสอนและหลักปฏิบัติในชีวิตของท่านเป็นแบบอย่างแก่คนรุ่นหลังสืบไป
โยมพ่อเป็นปุถุชนคนหนึ่ง ประวัติของท่านจึงมีทั้งส่วนที่และส่วนเสีย สำหรับส่วนเสียจะไม่ขอกล่าวเพราะไม่เกิดประโยชน์อันใด จะนำเฉพาะส่วนดีของท่านมากล่าวเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีในการเลี้ยงลูกแบบไทยๆ อันจะเป็นประโยชน์แก่ผู้เป็นพ่อเป็นแม่รุ่นหลังๆ และจะยกมากล่าวเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของอาตมา และพี่ๆ น้องๆ ที่ได้รับการเลี้ยงดูอบรมสั่งสอน มาจากโยมพ่อเท่านั้น
โยมพ่อเป็นชาวไร่ธรรมดาๆ คนหนึ่งไม่ได้วิเศษวิโสกว่าใครๆส่วนโยมแม่ทำขนมขาย แม้ฐานะจะไม่ร่ำรวย แต่ท่านทั้งสองก็สามารถส่งเสียให้ลูกทุกคนได้รับการศึกษาอย่างดี ที่เป็นเช่นนี้เพราะท่านเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านเลี้ยงลูกเป็น คือ เลี้ยงแบบไทยๆ สมัย ปู่ ย่า ตา ยาย ถ้าดื้อต้องตีแต่ถ้าดีก็ชม
