ฝึกลูกให้เห็นการณ์ไกล
ในขณะที่อาตมากำลังเรียนหนังสือ อยู่ชั้น ป.๔ โยมพ่อป่วยเป็นโรคระบบทางเดินอาหารอย่างแรง เวลาปวดท้องแต่ละครั้ง นอนตัวงอน่าสงสารมาก ต้องรับประทานยาทุกวัน วันละหลายๆครั้ง ท่านบอกลูกๆ ว่าเป็นโรคอย่างนี้จะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ เพราะเจ็บป่วยอยู่ตลอดเวลา ๓ วันดี ๔ วันไข้ ถ้าพ่อตายในวันนี้ ลำพังแม่คนเดียวคงส่งเสียให้เรียนได้แค่ชั้น ม.๕ แต่พ่ออยากให้ลูกเรียนจบถึงขั้นมหาวิทยาลัย โยมพ่อจึงสั่งอาตมาว่า
นับแต่นี้ต่อไป ทุกวันหยุด วันโกน วันพระ อย่าไปเที่ยวเตร่ที่ไหน ต้องรีบเตรียมตัวหาเงิน ให้อาตมาเพาะทั้งมะม่วง ขนุนมะพร้าว พอเข้าหน้าฝน ท่านก็ขุดหลุมทิ้งไว้ให้ แล้วสอนให้ปลูกเอาเอง และให้รดน้ำดูแลทุกวันโกน วันพระ (สมัยนั้น หยุดเรียนวันโกน วันพระ)
ครั้นพออยู่ ม.๔ - ม.๕ มะม่วง ขนุน มะพร้าว ก็เริ่มออกดอกออกผล โยมพ่อก็ยังแข็งแรงดีอยู่ โยมพ่อก็เก็บผลไม้ส่งขายจนลูกๆ เรียนจบชั้นมัธยม ท่านก็ยังแข็งแรงและก็ได้อาศัยผลไม้ในสวนนี่แหละเป็นทุนส่งลูกๆ เรียนจนจบมหาวิทยาลัย
แม้เมื่ออาตมาออกบวช โยมพ่อโยมแม่ก็ไม่เดือดร้อนเพราะได้อาศัยรายได้จากผลไม้ ที่ท่านให้ลูกๆ ปลูกไว้ ทำให้อาตมาบวชได้ โดยไม่ต้องกังวล
นี่คือการฝึกให้ลูกรู้จักมองการณ์ไกล รู้จักเตรียมตัวล่วงหน้าสำหรับเผชิญเหตุการณ์ในอนาคต
