เล่าตามใจ17:มองกันเหมือนได้อ่านหนังสืองานศพ
ในชีวิตคนเรามีหลายๆครั้งที่เราจะต้องทำอะไรที่ตรงกันข้าม สำหรับผมแล้วเรื่องหนึ่งที่ต้องทำตรงข้ามแถมมีหวาดหวั่นด้วย ในบ้านพี่น้อง 8 คน เมื่อวัยเด็กเค้ารู้กันดีว่าผมกลัวผีที่สุด บ้านพักรถไฟอุตรดิตถ์ที่พ่อทำงานอยู่ เป็นบ้านไม้สองชั้น ชีวิตส่วนใหญ่จะอยู่กันชั้นล่าง ส่วนชั้นบนเวลาพลบค่ำต้องขึ้นไปเปิดไฟ ผมต้องชวนน้องคนเล็กขึ้นไปด้วยทุกที โตมาทำงานผมได้รับแต่งตั้งเป็นคณะกรรมการจัดงานศพ ครั้งแรกๆก็หวั่นๆ แต่ทำไปๆ ก็พอจะคุ้นเคย คนเราก็แปลก พอมีชีวิตก็คุยกันดี แต่พอสิ้นดูจะมีธุระยุ่ง ไม่อยากจะมาสุงสิงกันเลย ในงานศพสิ่งที่จะมีส่วนใหญ่ในวันเผาคือหนังสือที่ระลึกงานศพ จะมีประวัติผู้วายชนม์ แล้วก็มีบรรดาคนรู้จักเขียนว่าผู้วายชนม์ดีอย่างไร ไม่เคยเห็นใครเขียนตำหนิสักคน มีงานหนึ่งมีเพื่อนเค้าเขียนว่า เพื่อนเค้าดีมากเป็นคนเจ้าระเบียบในกระเป๋าสตางค์จะเรียงธนบัตรตามขนาด หันหน้าทางเดียวกัน อ่านแล้วเหมือนเรื่องเล็กๆ แต่มีอิทธิต่อผมมาก เปิดกระเป๋าสตางค์ทีไรผมก็ต้องนึกถึงเรื่องนี้ทุกที แล้วก็จะต้องจัดเรียงธนบัตรแบบที่เค้าว่าไว้ ข้อคิดเรื่องนี้มีว่าคนเราถ้าเรามองในจุดที่ดีๆของคนอื่นไม่เสียเวลาไปมองในจุดที่ไม่ดี เราก็จะได้อะไรดีๆมาใส่ใจเราอีกมากมาย หากเรามีเพื่อนสัก 100 คนเราเอาจุดดีของแต่ละคนมาเย็บเล่มเป็นแต่ละหน้าของหนังสือ เราก็จะมีหนังสือดีๆให้อ่านหนาตั้ง 100 หน้า เอาไปใช้ได้มากกว่า 100 วันหรืออาจจะตลอดชีวิต อย่าเสียเวลาไปจับผิดเลย จับดีเอามาใช้ดีกว่า ใช้พลังงานในการจับพอๆกันครับ
