เรื่องเล่าอุบาสกพี่วันชัย

เล่าตามใจ 18: พี่ไพบูลย์ที่ผมรู้จัก

                   รู้สึกว่าเมื่อเริ่มเข้าวัดปีแรกๆก็เริ่มรู้จักพี่ไพบูลย์แล้ว พี่ไพบูลย์ชมรมพุทธจุฬา ส่วนเราชมรมพุทธรามคำแหง ตอนผมมาอยู่วัดแล้ว พี่ไพบูลย์ยังทำงานอยู่บ้านหนูแก้ว จนพี่เค้ามาอมรมเป็นบุคลากรรุ่นที่ 15 แล้วก็ไปอยู่อเมริกา นับสิบปี รับบุญทุกอย่าง ผลงานที่สร้างชื่อเสียงมากคือการติดจานดาวธรรม จุดที่ติดยากแค่ไหนพี่ไพบูลย์ก็ติดตั้งได้จนสำเร็จ พี่ไพบูลย์อยู่อเมริกานานจนนึกว่าตนเองเป็นอเมริกัน ทำให้ ต.ม.คิดถึง วันที่เดินทางออกจากอเมริกากลับไทย ต.ม.ยังออกมาsay good-bye โชคดีนะ mister สืบสาย พอมาอยู่ไทย พี่ไพบูลย์รับบุญที่กองนครหลวง 2 จนมาเป็น กองแก้วภูธร 9 แต่ดูเหมือนจะไปถ่ายภาพกับศูนย์ภาพนิ่งเป็นหลัก ไปทุกที่ ทุกงาน โดยเฉพาะงานศพ หาใครไม่ได้ต้องมาจบที่พี่ไพบูลย์ จะเป็นญาติหรือไม่ จะรู้จักหรือเปล่าไม่ใช่อุปสรรคที่จะขวางทางบุญพี่ไพบูลย์ เคยเม้าท์ต่อหน้าแกว่า เรื่องงานศพไม่ต้องมาชวนหลอก แค่แกได้กลิ่นธูปแกก็ไปแล้ว ด้วยเป็นคนยิ้มแย้ม ไม่ว่าร้ายใคร งานบุญไม่เกี่ยง ทำให้พี่ไพบูลย์เป็นที่รักของคนระดับ มหาชน ไม่ว่าจะทริปไหน ทานไหน ทุกคนอยากชวนพี่ไพบูลย์ไปด้วย ไม่เกี่ยงรุ่น ไม่เกี่ยงวัย ดูแกจะแทรกเป็นยาดำไปได้ทุกกลุ่ม พี่ไพบูลย์ มีพี่น้องชายล้วน 3 คน ตัวพี่ไพบูลย์เป็นคนเล็ก พี่คนกลางเสียไปนานแล้ว และเมื่อพ่อเสียเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ทำให้พี่ชายคนโตต้องอยู่กับแม่ 2 คนที่สุไหงโก-ลก พี่ชายก็ไม่แข็งแรงนักต้องไปหาหมอที่ มอ.หาดใหญ่ ทุก 3 เดือน ไปก็ต้องค้างคืน ทำให้พี่ไพบูลย์ต้องกลับบ้านทุก 3 เดือนไปอยู่กับแม่ช่วงที่พี่ชายไปหาหมอ ระยะหลังพี่ชายเริ่มป่วยมาก พี่ไพบูลย์เลยต้องลงไปอยู่ที่บ้านเป็นการถาวร

                   จนพี่ชายมาเสียเมื่อปีที่ผ่านมา พี่ไพบูลย์ต้องอยู่กับแม่ 2 คน และตัวเองมาป่วยค่อนข้างหนักเมื่อต้นเดือนนี้ เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้วประเมินว่าเดินทางไกลได้ ทางอาศรมจึงตัดสินใจประสานงานกับพี่ๆน้องๆวงบุญของเรา นำพี่ไพบูลย์ขึ้นเครื่องมาจากนราธิวาส เมื่อมาถึงก็นำเข้าคัดกรองที่บุญรักษา วันที่มาถึง พี่เค้ายังพอเดินได้ ยิ้มแย้มแจ่มใส ความรู้สึกของพี่น้องอุบาสกยังคิดว่า พี่เค้าได้พักและบำรุงร่างกายสักพัก ก็คงกลับมาอยู่กันที่อาศรมและกลับไปจัดการเรื่องต่างๆที่บ้านให้เรียบร้อย แต่คืนที่มาถึงพี่ไพบูลย์ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลเป็นการด่วน แล้วอาการก็ทรุดลงอย่างรวดเร็วมาก จนวันที่ 25 ที่ผ่านมาได้ไปเยี่ยมเป็นครั้งสุดท้ายในช่วงบ่าย จากการประเมินแล้ว ทำให้เราไม่ประมาทได้ดำเนินการประสานกับจุดต่างๆถ้าพี่เค้าเกิดเดินทางไกล แต่ใจเรา ก็ยังหวังที่อยากให้พี่เค้าได้กลับมาอยู่ร่วมกันกับพี่ๆน้องๆที่อาศรม ชีพจรตอนไปถึงคือ77และค่อยๆลงมาที่73 ตอนขอกลับมาวัดก่อนเพื่อมาเตรียมงานรับพระธรรมยาตรา มาถึงวัดได้สักพักน้องที่เฝ้าอยู่แจ้งว่าพี่ไพบูลย์ได้ละสังขารแล้ว ก็ขอให้บุญกุศลทุกๆบุญที่พี่ไพบูลย์ได้ทำด้วยดีตลอดมา ส่งผลให้พี่ไพบูลย์ได้กลับสู่ดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ เขตของพระบรมโพธิสัตว์ได้มาร่วมสร้างบารมี ร่วมกับมหาปูชนียาจารย์และหมู่คณะไปทุกภพทุกชาติจนถึงที่สุดแห่งธรรมเทอญ