ทันโลกทันธรรม 1

.....มนุษย์เรามีความสุขได้ต้องเริ่มที่ใจของแต่ละคน ถ้าใจเป็นสุขทุกอย่างรอบตัวจะเป็นส่วนประกอบให้เรามีความสุขตาม ก็อย่างที่ผู้ใหญ่เขาชอบพูดกันว่าคับที่อยู่ง่าย คับใจอยู่ยาก คือถ้าใจมันปฏิเสธเมื่อไหร่ ต่อให้อะไรต่อมิอะไรที่มีค่าเหลือล้นกองอยู่ตรงหน้า ก็เห็นที่ผละหนีไปได้อย่างไม่แยแสเลยสักนิด

.....สาเหตุของคนที่หาความสุขไม่ได้ มันก็มีอยู่หลายสาเหตุ แต่ถ้าจะกล่าวถึงใจแล้วมีอยู่โรคหนึ่งที่เป็นกันมาก และก็ไม่มียารักษาเสียด้วย นั่นคือ โรคเหงา คนที่เหงาจะบอกว่าเป็นคนที่ไม่มีเพื่อน หรือไม่ค่อยจะมีใครคบค้าสมาคมด้วย ก็ไม่แปลกผมเคยอ่านบทความของหมอท่านหนึ่งบอกว่า ความเหงาเกิดจากการที่คนเราสะสมความหวาดระแวงไว้มาก เมื่อระแวงว่าคนนั้นเขาเป็นอย่างโน้น คนนี้เขามีนิสัยอย่างนั้น ครั้นพอเราจะคบกับใคร ความสนิทใจมันก็หดหายไปด้วย เลยเป็นการคบหากันด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย ข้อนี้คุณหมอท่านแนะนำให้ฝึกใจให้เป็นมิตรกับตัวเอง แล้วฝืนฝึกใจให้เป็นมิตรกับคนอื่นให้มากขึ้นทีละน้อยๆ อาการของโรคเหงา โรคขาดเพื่อนจะหมดไป และแน่นอนคุณอาจมีความสุขขึ้นมาบ้าง ถ้าหากใจไม่หวาดระแวงใครอีกแล้ว

.....อีกสาเหตุหนึ่งของการหาความสุขไม่ได้ เขาว่าคนเรามักจมอยู่ในอดีต ยิ่งอดีตที่เคยผิดพลาดก็ยิ่งจดจำได้แม่นยำ ก็ตรองดูเอาเถอะครับ ความผิดพลาดไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ใจเราสดใสซาบซ่าแน่ มันมีแต่หม่นหมองถ้าเรามัวแต่คิด หรือเอาอดีตมาเป็นปัจจุบัน เราจะหาความสุขจากที่ไหน ซ้ำร้ายอดีตที่ผิดพลาดนี้มันเป็นเหตุทำให้กลัวไปถึงอนาคต เป็นมะเร็งร้ายที่คอยกัดกินใจให้เศร้าหมอง หาความสุขไมได้หรอกครับ ถ้าเราอยากมีความสุขรอดพ้นจากโรคร้ายในอารมณ์ ก็ทำง่ายๆ ครับ ความผิดพลาดในอดีตก็ดีดทิ้งไปซะเถิดครับ เริ่มนับความดีความถูกต้องในปัจจุบันที่สำคัญ ความผิดพลาดเราจะต้องไม่ไปทำอีก แล้วก็ทำความดีความชื่นใจเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ ความสุขใจจะเกิดขึ้นได้เป็นอัศจรรย์

.....มะเร็งเป็นโรคร้ายที่กัดกินร่างกายจนกระทั่งเสียชีวิต เป็นความทรมานที่หาความสุขไม่ได้เลยแม้แต่น้อย อารมณ์แห่งความสุขหากเกิดความทุกข์ในจิตใจจากสาเหตุของความหวาดระแวง ความกลัวในสิ่งผิดพลาด หรือกลัวเกรงผลแห่งกรรมที่ทำไว้ไม่ดี สิ่งเหล่านี้สะสมอยู่ในจิตใจมากเท่าไร จิตใจเราจะเศร้าหมองเช่นกัน มันก็กัดกินใจเราไม่ต่างอะไรกับเป็นโรคร้ายอย่างที่กล่าวไว้ข้างต้น รักษาใจ รักษาอารมณ์ให้มีความสุขอยู่ทุกวันเถอะครับ ชีวิตเราเป็นของน้อย จะให้สิ่งไร้สาระมากัดกร่อนใจของเราไปทำไม!!!

จีระ ศุภวัฒน์