.....การดำรงตนอยู่ในสังคมไม่ว่าจะเป็นวงการใดก็ตาม เราต้องฝึกเรื่องการจับแง่คิดมุดมอง หากจะว่าไปแล้วเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นทั้งดีและไม่ดีนั้น เราสามารถมองได้หลายมุมหรืออย่างน้อยก็สามารถมองได้สองด้าน คือ ดีกับไม่ดี เหมือนเหรียญที่มีอยู่สองด้านนั่นแหละครับ ส่วนจะว่าใครถูกใครผิดก็ต้องพิจารณาเหตุผลของแต่ละฝ่าย ซึ่งมีพร้อมเสมอสำหรับการชี้แจงให้ผู้ตัดสินเข้าใจไปในฝ่ายของตน
ถ้าต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลผมว่าเราต้องพูดกันให้มากขึ้น หมายถึง การเอาเหตุผลมาพูดกันนะครับไม่ใช่พูดเรื่อยเปื่อย เมื่อเราพูดเหตุผลกันมากขึ้น เราจะเข้าใจกันมากขึ้น ฟังดูคล้ายๆ โฆษณาโทรศัพท์มือถือระบบใดระบบหนึ่งอย่างงั้นเลยเชียวล่ะ การพูดนี่ก็ว่าอันตรายแล้วนะครับ แต่การจับแง่คิดของคำพูดที่เข้าหูหรือไม่เข้าหูนี่ยากยิ่งกว่า
มีกรณีหนึ่งที่น่าสนใจ ผมฟังมาจากผู้ใหญ่ท่านหนึ่งครับ ท่านเล่าให้ฟังว่าเท่าที่ท่านวิเคราะห์เรื่องราวหลายๆ เรื่องที่ต้องตัดสินใครผิดใครถูกนี่มีเรื่องแปลกอยู่ว่า ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้ว่าเรื่องที่ตนทำนั้นจะผิดจะถูกไม่รู้ล่ะ แต่ถ้ามีใครไปบอกผู้ใหญ่เข้าล่ะจะรู้สึกไม่พอใจ คำถามแรกที่อยู่ในใจคือใครนะนำเรื่องไปฟ้อง ใครก็ตามจับแง่คิดเพียงว่าคนที่รู้เห็นว่าเราผิดถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจผิด ก็ตามแล้วนำความไปบอกผู้ใหญ่ให้เราต้องไปชี้แจงนั้นเป็นคนไม่เอาไหน ให้รู้เถอะว่ากาลต่อไปคือพลังจิตของคุณจะเสื่อมลงเพราะคงต้องสาละวนหาคนผิด หาคนฟ้อง หาคำพูดคำจาแก้ไขให้ตัวเองถูกต้อง
หากเราจะมองอีกมุมอีกด้านว่าเป็นโอกาสดีแล้วที่เราจะได้รับคำแนะนำดีๆ จากผู้ใหญ่ และเป็นโอกาสอันดีที่เราจะได้ใกล้ชิดและทำอะไรให้ถูกที่ถูกทางซะที ให้ถือคติว่ามือที่มีแผลแล้วต้องไม่กลัวน้ำเกลือที่จะรักษาบาดแผล มันอาจแสบบ้าง แต่มันก็หายเร็วนะครับ
ผู้ใหญ่ท่านเดิมท่านสอนให้เราทำตัวแบบใบไม้สด มันไม่ติดไฟง่ายครับ ท่านเปรียบเทียบกับเวลาที่มีเรื่องเกิดขึ้น ถ้าเราไม่ยอมทำตัวเป็นเชื้อของไฟ เรื่องร้อนๆก็จะดับไปโดยง่ายครับแต่ถ้าเป็นใบไม้แห้ง แม้เพียงสะเก็ดไฟก็พร้อมจะเผาผลาญได้ทุกสิ่งทุกอย่าง พูดกันง่ายๆ ครับหากเราจับแง่คิดผิดเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าจับแง่คิดถูกเรื่องร้ายๆ ก็จะกลับกลายเป็นเรื่องดีได้เช่นกัน เรื่องทุกเรื่องที่ผ่านมาในชีวิตมองด้วยเหตุและผลให้ได้ทุกๆ ด้าน คิดทำอย่างรอบคอบ แม้ปัญหาและอุปสรรคจะขวางกั้นไว้ผมเชื่อว่าท่านจะผ่านไปได้อย่างฉลุยครับ
ดุสิต บุญมโนรถ
