.....ผมพยายามเลิกนิสัยเดินเสียงดัง นอนตื่นสาย ไปไม่ตรงนัด พลัดวันประกันพรุ่ง และก็อีกมากมายที่รวมๆ กันแล้วเป็นอุปนิสัยที่ยังใช้ไม่ได้สำหรับตัวผมสมัยก่อนผู้ใหญ่ท่านจะคอยปรามเสมอๆ ว่าลูกอย่าเดินเสียงดังนะมันไม่สุภาพ เดินไปที่ไหนก็ดังไปที่นั่น ที่ดังไม่ใช่โด่งดังทางดีหรอกนะ จะดังไปในทางถูกตำหนิเสียมากกว่า อย่างที่ว่า” สำเนียงส่อภาษา กริยาส่อสกุล “ นะหลานนะ
เรื่องตื่นสายก็เหมือนกัน เป็นวินัยเรื่องแรกที่ผมต้องจดจำคุณแม่บอกว่าถ้าตื่นสายๆ เทวดาจะมาถ่มน้ำลายรด และไม่อยากคุ้มครองรักษา ส่วนคุณพ่อท่านจะฝึกลูกๆ ให้รู้จักวินัยข้อนี้ด้วยการแบ่งเวลา ถ้าวันไหนเที่ยวจนดึกดื่นได้ นั่นหมายความว่า ลูกต้องตื่นนอนตอนเช้าได้ด้วย เที่ยวดึกตื่นเช้าคนละงบกัน วันหนึ่งผมไปฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนๆ เพลิดเพลินไปจนถึงตีสาม กลับถึงบ้านเกือบตีสี่ อ้อ! วินัยอีกอย่างหนึ่งที่ผมติดตัวมาคือต้องอาบน้ำก่อนนอน ไม่เช่นนั้นจะนอนไม่หลับ เป็นอัตโนมัติมาถึงปัจจุบันเชียว
วันนั้นผมรีบอาบน้ำอย่างเงียบที่สุด เร็วที่สุด เพราะมันใกล้เวลาที่คุณพ่อจะตื่นแล้ว แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาขึ้นบันไดบ้าน คุณพ่อก็มานั่งดักอยู่ที่หน้าห้อง แถมส่งแบบฝึกหัดมาให้หนึ่งบท วันนี้ตื่นอาบน้ำแต่เช้าจะไปไหน ผมตอบไม่ไปไหนหรอกครับผมว่าง ท่านบอกดีแล้ว วันนี้รดน้ำต้นไม้แล้วให้ข้าวนกแทนพ่อด้วย กิจกรรมยามเช้าของพ่อคือรดน้ำต้นไม้ และก็ให้ข้าวนก ทำสบายๆ ก็จะใช้เวลาประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมง แต่ถ้ารีบๆ ก็ต้องหนึ่งชั่วโมงล่ะครับ ง่วงแสนง่วงแต่ก็ต้องจัดการงานที่พ่อให้ เที่ยวดึก ตื่นเช้า และงานที่มอบหมายคนละงบกัน ต้องจัดสรรให้ดีเบ็ดเสร็จวันนั้นผมกว่าจะได้นอนก็เกือบแปดโมงเช้า เป็นเหตุการณ์เดียวที่ผมลืมไม่ลง และก็คงไม่ลืมทีเดียวเชียว
ครอบครัวผมเป็นคนไทยโดยสายเลือด แต่เราก็ได้นิสัยดีๆ จากการฝึกฝนเรื่องเวลาแบบฝรั่ง เราจะถือว่าเวลาทุกนาทีของแต่ละคนมีค่าทั้งนั้น ฉะนั้นนิสัยไปไม่ตรงนัดกับพลัดวันประกันพรุ่ง เราจะโดนฝึกอย่างเข้มงวด ซึ่งผมจะโดนตำหนิเสมอถ้าเหลวไหล มาปัจจุบันวินัยข้อนี้ผมทำได้เกือบสำเร็จที่แล้วมาถ้าพลั้งพลาดไปบ้าง ล้วนมีเหตุผล และเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับ
จีระ ศุภวัฒน์
