ทันโลกทันธรรม 1

.....มีหลายคนมักบ่นกับปัญญาชีวิต คำว่า “เบื่อ” จึงเป็นคำที่พูดได้บ่อยและสะดวกปาก จนบางทีคิดว่าถ้าหนีจากภาระได้ เช่นว่าไปบวชเสียได้ก็จะไป บางคนคิดว่าการทำลายชีวิตเป็นการหนีทุกข์ นั่นเพราะเขายังไม่พบทุกข์ของตนเอง เพียงแต่รู้สึกทุกข์ อยู่ในอาการของผู้ที่ถูกโรครุมเร้า จนเข้าใจว่ามีแต่ตนเองเท่านั้นที่ทุกข์ มักบ่นว่า ไม่มีใครเข้าใจหรอก ไม่ลองเป็นอย่างฉันบ้างแล้วจะไม่รู้หรอกว่ามันทุกข์อย่างไร

.....อยากให้เราลองมองดูนกที่ผกโผอยู่บนฟ้า ว่ามันจะขยับปีกในหนึ่งนาทีกี่พันครั้ง ถ้าเราลองทำแบบมันบ้างจะเมื่อยจะเหนื่อยเพียงไหน มันทั้งเมื่อยทั้งเหนื่อยเหมือนคนเราที่ต้องดิ้นรนหาเลี้ยงชีวิต ความหิวทำให้มันออกหาอาหาร ในขณะเดียวกันต้องคอยระวังไม่ให้ตัวมันเป็นอาหารของสัตว์อื่นด้วย

.....วงจรชีวิตเช่นนี้ นกไม่ไดสอนลูกหลานให้ทำ แต่พวกมันก็ยังทำ ถามว่ามันเหนื่อยไหม มันเหนื่อย แล้วทำไมมันต้องทำ เพราะมันมีทุกข์เหมือนเรามี สมองอันเล็กกว่าคนบอกมันให้ขยับกล้ามเนื้อให้ถี่ยิบเพื่อบินไปหาอาหาร เพื่อหนีอากาศหนาว บินข้ามทวีปสู่ดินแดนอันอบอุ่น มันสู้ชีวิตซ้ำซาก โดยยังไม่เคยค้นพบว่าจะมีหยุดบินหรือมีเครื่องทุ่นแรงอย่างอื่นมาช่วย

.....แต่มนุษย์มีเครื่องทุ่นแรงในการเดิน มีเครื่องช่วยจำ มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แล้วทำไมเราจึงทำใจให้บินสูงและอิสระอย่างนกไม่ได้ เพราะใจเราแบบเรื่องอยากมีอยากเป็นเข้ามา โดยบังคับอารมณ์ให้ยอมรับกับสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดไม่ได้

.....เรามีความต้องการที่ถูกจำกัดด้วยโอกาส เมื่อโอกาสเป็นของคนอื่นเราก็ทุกข์ ความปรารถนาของเราสูงกว่าโอกาสไปเสียทุกเรื่อง เราก็บ่นว่าดวงไม่ดี เราเกิดมาอาภัพ ลองหันไปมองรอบตัวเราเองว่า เรามีอะไรมากกว่านกไหม ทำได้มากกว่านกไหม แต่ทำไมใจเราถึงบินต่ำ

.....นกไม่ได้ปรารถนาจะบินให้สูงเพื่อให้นกด้วยกันรู้ว่า มันบินสูงกว่าใคร บินไกลกว่าใคร เหมือนมนุษย์คิด มันต้องบินเพราะสัญชาติญาณสอนให้มันรู้ว่า ถ้ามันจะอิ่มและปลอดภัยมันต้องบินไปด้วยปีกของมัน ไม่ได้ร้อนรนเมื่อโอกาสยังมาไม่ถึง เพราะมันอยู่กับธรรมชาติ ที่ไม่ว่ามันจะบินสูงแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดิน

.....คนจะรู้ธรรมะหรือไม่รู้ธรรมะจะสำคัญตรงไหน ถ้าไม่รู้จังหวะแห่งใจ ว่าจะประหนึ่งปีกนกบินไปนั้น ไม่ใช่ให้สูงกว่าใคร หรือให้ไกลกว่าคน แต่เป็นไปเพื่อพัฒนาตนให้ห่างไกลจากกิเลส ด้วยการฝึกใจให้หยุดนิ่ง

…เพียงเท่านี้ คำว่า “ เบื่อ ” จะไม่เกิดขึ้นกับเราอีกต่อไป…

อุบลเขียว