ทันโลกทันธรรม 1

.....เมื่อวาน เด็กหญิงปรางบังเอิญรู้ว่าบิดาแท้ๆ อาศัยอยู่ในอำเภอเดียวกันกับเธอนี่เอง ทำให้จิตใจปั่นป่วนวุ่นวายขึ้นมาทันที มีอยู่ช่วงระยะหนึ่ง เธอตั้งใจเดินอ้อมไปใกล้กับถนนหน้าเมือง ยืนอยู่ที่หัวถนนด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม เฝ้ามองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา หวังเพียงว่าจะจดจำรูปร่างหน้าตาของพ่อได้ อย่างไรก็ตาม ถึงจะเฝ้ามองอย่างเอาเป็นเอาตายแค่ไหน ก็คงเสียเวลาเปล่า เพราะสิบกว่าปีมานี้ คำว่า “พ่อ” เป็นคำต้องห้ามในบ้าน แม้แต่รูปถ่ายก็ไม่มีให้เห็นสักใบ ราวกับว่าไม่เคยมีคนคนนี้อยู่ในโลก

.....จากการสอบเมื่อต้นเทอมที่แล้ว หนังสือมงคลชีวิตที่เธอได้อ่าน มีบางประโยคที่จำได้ขึ้นใจ เรื่องพระคุณพ่อแม่ที่ว่า แค่ท่านให้กำเนิดกายเนื้อที่แข็งแรง ไม่พิกลพิการ ไว้สร้างความดีได้ในปัจจุบัน พระคุณเท่านั้นก็ตอบแทนไม่หมดแล้ว แม้ท่านจะไม่ได้เลี้ยงดูเรามาแต่แรกก็ตาม…

…คำเพียงไม่กี่คำในหน้ากระดาษ รื้อฟื้นความหวังที่ทับถมอยู่ในจิตใจมานาน ปรารถนาจะได้พบเจอกับคนที่หายไปในชีวิตสักครั้ง…

.....แล้วก็ให้บังเอิญ สองสามวันก่อน เธอไปกินอาหารกับแม่ที่แผงลอยหน้าตลาด ขณะที่กำลังรอบะหมี่มาส่งนั้น มีชายคนหนึ่ง ปากเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ เดินมาที่โต๊ะ ทักแม่ด้วยลีลากวนๆ ว่า

.....“ แม่เจ้าโว้ย! เธอสวยขึ้นเป็นกองนะ แม่ง! ตาแก่ที่บ้านเธอนี่เขี้ยวจริงๆ วันก่อน ฉันไปยืมเงินแก ตาแก่กลับไม่ยอมถอนขนสักเส้น เฮอะ!..คนอย่างฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน..”

.....เธอสัมผัสได้ถึงท่าทางไม่ยี่หระนั้น แต่แม่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ หันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจเป็นธรรมชาติมากกว่านี้อีกแล้วว่า “ นี่พ่อของหนู หนูคงเคยเจอมาแล้ว ”

.....หัวใจของเด็กหญิงปรางแตกสลายเป็นพันชิ้นในบัดดล ฝันหวานที่เธอบรรจงถักทอมานานนับปี ถึงที่สุดแล้วเป็นเพียงการหลอกตัวเองทั้งสิ้น !

.....ตอนที่แม่กับเธอเดินออกจากร้านอาหาร ชายคนนั้นยังคงนั่งกินอาหารอยู่อย่างเปรมอกเปรมใจ จากการพูดคุยที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นของแม่

.....เธออ่านความไม่แยแสอันเกิดจากการปลดปล่อยจนเป็นอิสระทางอารมณ์ความรู้สึกของแม่ได้ เด็กหญิงปรางผู้มีอารมณ์อ่อนไหว รู้ดีทีเดียวว่า ความสงบเรียบเฉยของแม่นั้น ไม่ได้มาอย่างง่ายดาย หากแต่แลกมาด้วยความว้าเหว่และน้ำตา อันมิอาจจะนับได้ถ้วน

…เธอเดินพลาง คิดพลาง นึกถึงบางประโยคในหนังสือเล่มนั้น ทำให้ต้องกลั้นยิ้มทั้งน้ำตา กับวิถีแห่งความหลุดพ้นที่ไม่มีทั้งความรัก หรือ ความแค้นใดๆ เหลืออยู่ แค่อยากจะบอกลากับคนที่หายไปว่า

…ขอบคุณค่ะพ่อ …ขอบคุณที่ให้หนูเกิดมา…!

อุบลเขียว