ระเบียงทัศนะ

ที่สุดแล้ว

.....วันนี้คุณลืมอะไรไปบ้างหรือเปล่า ? ……

.....เช้านี้กานดาตื่นขึ้นมาพร้อมคำถามเหมือนกับคุณ เอ ! วันนี้ฉันลืมอะไรไปบ้างหรือเปล่า เธอปรือตาขึ้นมาช้าๆ รู้สึกงุนง่วงไม่อยากจะลุก ถ้าไม่ใช่เพราะแสงแดดลอดผ่านทิวไม้มาเพิ่มอุณหภูมิในห้อง ตัวกับเตียงคงไม่พรากจากกันง่ายๆ ความรู้สึกแรกคืออ่อนเพลีย สมองหนักอึ้ง เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดวัน หรือไม่ใช่เพราะเหนื่อยกาย …แต่เหนื่อย " ใจ "ความขี้เกียจเข้ามาเกาะกุมทันทีที่นึกขึ้นได้ว่า วันนี้จะทำอะไรดี ไม่อยากจะนึกถึงจริงๆ เพราะแค่คิดก็เหนื่อยแล้ว คาถาสำคัญท่องให้ขึ้นใจ อดทน… อดทน เพื่ออนาคตที่ดีกว่า

.....หญิงสาวลุกขึ้นนั่งอย่างยากเย็น มึนงงเล็กน้อย ก่อนจะเลิกผ้าห่มพาตัวเองมายืนหน้าห้องน้ำได้ ใช้เวลานานหลายนาที ล้างหน้าแปรงฟัน หยิบของบนชั้นสะเปะสะปะจนกล่องสบู่ร่วงลงกับพื้น.. อะไรอีกละเนี่ย…เธอบ่นพึมพำอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินลงบันไดมาที่ครัว ยืนนึกอยู่นานว่าจะกินอะไรดี สับสนในชีวิตอีกแล้ว .. ตัดสินใจเดินไปสำรวจตู้เย็น พบผักเสียชีวิตจำนวนมาก เริ่มส่งกลิ่นบางเบา ต้นหอม ผักชี ถั่วฝักยาว ไม่มีอะไรกินได้เลยสักต้น หยิบถุงนั้น เปิดถุงนี้อยู่นาน ในที่สุดโชคดี พบไข่ไก่สองฟองกลิ้งไปมาอยู่ชั้นล่างสุด ..พอทำให้ยิ้มออกมาได้บ้าง

.....กานดาหยิบไข่ขึ้นมานั่งพิจารณา คิดอะไรเพลินไปเรื่อย เจ้าไข่ใบนี้นี่นะ ถ้าเราเอาไปให้ป้าข้างบ้านซึ่งมีแม่ไก่พันธุ์ดีฟัก ไข่ใบนี้จะออกมาเป็นลูกเจี๊ยบน่ารักน่าชังสักตัว แล้วเราจะขุนให้อ้วนเชียว ให้กลายเป็นแม่ไก่ตัวใหญ่ๆออกไข่ได้หลายๆใบ แล้วเราจะมีลูกไก่มากๆ เลี้ยงมันจนใหญ่ เป็นแม่ไก่หลายๆตัว แล้วขายไก่ ขายไข่ เงินก็จะเริ่มเยอะขึ้น เยอะขึ้น..จากนั้นเก็บเงินไว้สักก้อน ซื้อวัวสักสองตัว ให้มันสร้างครอบครัวอบอุ่น มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง มีวัวเยอะแยะ ตัวเล็กตัวใหญ่ เราจะขายวัวเนื้อ วัวนม ส่งออกเมืองไทย เผลอๆเมืองนอก ..อิๆ รวยกันใหญ่สิเรา จากนั้นจะซื้อบ้านสักหลัง รถสักคน ขุดสระน้ำไว้ว่ายน้ำเล่นที่ไหนดีนะ… แถวปากช่องดีไหม…

.....เผละ!….เสียงไข่หล่นพื้นแตกกระจาย ความฝันหลุดลอยพร้อมกับไข่หลุดมือ เธอตกใจได้สติเลยร้องไห้ออกมา โธ่! …แล้ววันนี้จะกินอะไรละเนี่ย..ชีวิตของกานดาคงเหมือนใครอีกหลายคน หลายครั้งหลายหนที่เราคิดว่า ฉันจะ…ฉันจะ…ฉันคิดว่า…ฉันน่าจะ…จะ…และ จะ..ไปเรื่อยๆ มีชีวิตอยู่กับวันพรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึง คำนึงถึงแต่อดีตที่ผ่านพ้น จนปล่อย วัน เวลา วันนี้ให้ผ่านเลยไป ว่า

…" ที่สุดแล้ว…เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย "…

อุบลเขียว