เวลาเป็นสิ่งมีค่า ที่ทุกคนย่อมตระหนักดีอยู่แก่ใจ ดังนั้น คนเราจึงไม่ชอบการรอคอย เพราะการรอคอยทำให้เสียเวลา เสียโอกาส และเสียประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นอีกหลายๆ อย่างแต่พอพูดถึงการทำความดี มักจะได้ยินอยู่เสมอๆ ว่า ไม่มีเวลา ไม่มีอารมณ์ รอไว้ทำวันอื่น จึงทำให้พลาดโอกาสอันดีโดยไม่รู้ตัว เพราะมองข้ามสิ่งที่เป็นสาระแก่นสารอันแท้จริงของชีวิต ชีวิตจึงต้องดิ้นรนทนทุกข์ หาความสุขไม่พบอยู่ร่ำไป
ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างอาจรอได้ แต่การสร้างความดีมิอาจรอได้ ด้วยว่ามรณภัยกำลังรอเราอยู่เบื้องหน้า อย่าปล่อยชีวิตให้ผ่านไปอย่างไร้ค่า ขอเพียงทำทุกวินาทีของชีวิตที่มีอยู่ ให้เป็นไปเพื่อการฝึกอบรมตน ด้วยการทำใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกาย ในกลางของกลาง ให้เข้าถึง ธรรมกาย ที่มีอยู่ภายในตัวเราให้ได้เพราะธรรมกายเป็นสุดยอดปรารถนา และเป็นที่พึ่งอันสูงสุดของมนุษย์ทุกคน เมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึง เราจะไปอย่างผู้มีชัย ผู้ไม่หวาดหวั่นต่อมรณภัยที่มีเยือนยอดกัลยาณมิตรทั้งหลาย พึงรีบเร่งทำความเพียรเสียแต่วันนี้ เพื่อชีวิตวันหน้าที่พรั่งพร้อมด้วยบรมสุขหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ คือ เกิดมาเพื่อสร้างบารมีเป็นกัลยาณมิตรให้ตนเองและผู้อื่น
ขอขอบคุณ หนังสือ “หน้าสุดท้าย” ประพันธ์โดย พระสุธรรม สุธมฺโม
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
