มโนปณิธานของหลวงพ่อ
หลวงพ่อ เมื่อบวชแล้วได้ตั้งมโนปณิธานว่า จะพูดเรื่องหยุดอย่างเดียว
30 กว่าปี พูดเรื่องหยุดเป็นหลัก เรื่องอื่นเป็นรอง
พยายามหาวิธีการให้ทุกคนให้ความสำคัญกับการหยุดนิ่ง
เพราะ “หยุดเป็นตัวสำเร็จ”
เพราะฉะนั้น จะได้ยินได้ฟังหลวงพ่อพูดบ่อย ๆ เรื่องหยุดกับนิ่ง
30 กว่าปีมา พูดซํ้า ๆ ซาก ๆ ทุกวันอาทิตย์ หรือทุกครั้งที่เจอ
พูดแต่หยุดกับนิ่งอย่างเดียว เพราะหยุดนิ่งเป็นสิ่งสำคัญ
ก่อนหน้าที่จะมาเจอคุณยายอาจารย์ฯ ตั้งแต่อายุ 16 - 19
อ่านพระไตรปิฎกมา มีกี่เล่มก็อ่านหมดนั่น ตำรับตำราเล่มไหนว่าดีก็อ่านกันไป
แล้วในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่า เราต้องหาครูบาอาจารย์ที่จะสอนการปฏิบัติ
จะอ่านทางด้านทฤษฎีด้านปริยัติอย่างเดียว มันเหมือนอ่านแผนที่
เราก็จะยังไม่ได้รับรสแห่งธรรม ไม่รู้ว่ามีรสมีชาติอร่อยอย่างไร
ฉะนั้น จึงได้แสวงหาครูบาอาจารย์ ฝึกมันทุกแบบที่มีอยู่ในสมัยนั้น
เท่าที่เวลาจะอำนวยให้ และตอนสุดท้ายก็มาเจอคุณยายอาจารย์ฯ
จึงได้รู้ว่า "หยุด" สำคัญ เป็นตัวสำเร็จ
และมันก็สำคัญจริง ๆ เพราะการเข้าถึงปฏิเวธ หรือการเข้าถึงประสบการณ์ภายใน
จะมัวแต่อ่านแต่ฟังอย่างเดียวมันเข้าไม่ถึง ต้องปฏิบัติด้วย ต้องหยุดกับนิ่ง
เพราะฉะนั้น จึงจับหลักตรงนี้ หยุดนิ่งเรื่อยมา
ได้เรียนรู้จากคุณยายอาจารย์ฯ ท่านก็สอนแต่เรื่องหยุดกับนิ่ง
พอใจยิ่งหยุดยิ่งนิ่ง มันก็ยิ่งดิ่งไม่หยุด
มันขยายกว้างขวางไปเรื่อย ๆ ใหญ่โตโอฬารเลย
ความรู้เราก็กว้างขวาง แต่เป็นความรู้ที่แตกต่างจากที่ได้อ่านได้ฟังมา
มันมีรสมีชาติมากกว่ากัน ในระดับของปฏิเวธที่เกิดจากการหยุดการนิ่ง
จึงเห็นว่าหยุดมีความสำคัญอย่างยิ่ง ถ้าทำตรงนี้ไม่ได้
อย่างอื่นก็แทบไม่ต้องพูดถึงเลย จะอ่านตำรับตำรากี่เล่มกี่ตู้ก็ตาม
ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
มันดูเหมือนจะเข้าใจ มันทราบ แต่มันไม่ซึ้งถึงขั้นที่เราจะเอามาเป็นที่พึ่งแก่เรา
ทั้งในโลกนี้และในสัมปรายภพ เพราะฉะนั้นหยุดจึงเป็นสิ่งที่สำคัญ
