น้ำใจงาม ไม่จำกัดวัย
คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน
ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว
รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ฉันยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถ
แล้วเดินตรงมาทางที่ฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า
"แม่หนู รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ?"
... หญิงชราผู้นั้นถามฉัน ฉันจึงถามเธอว่า
" แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ?"
พอเธอตอบมา ฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
"อ้าว ... ก็คุณยายเพิ่งลงจากรถคันนั้นมาเมื่อกี๊นี่คะ "
"เอ้อ ..." หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ
"คือว่า ... บนรถคันเมื่อกี๊นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่ง
ขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่าถ้าคนแก่ๆ
อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ๆ ยายเลยทำเป็น
ว่าจะลงเสียที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่ง
ตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ ส่วนยายก็ ...
เอ้อ ... รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู!?"
