ขุมทรัพย์..ของบัณฑิต
บัณฑิตนักปราชญ์ในกาลก่อน ท่านรักในการฝึกฝนอบรมตนเอง แม้เป็นผู้นำของคนทั้งประเทศ ก็ไม่หยุดยั้งในการฝึกตัว เพื่อให้เป็นผู้ที่สมบูรณ์ พร้อมยิ่งๆขึ้นไป
เพราะรู้ว่า..ตราบใด ที่ยังไม่หลุดพ้น จากกิเลสอาสวะ ก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่ ผู้ที่มาชี้แนะตักเตือน เป็นเสมือนกระจกเงาส่อง ให้เห็นตนเอง จะได้ปรับปรุง แก้ไขให้ถูกต้องใจ
ผู้เป็นบัณฑิตจะไม่หลง ในคำสรรเสริญเยินยอ แต่จะยินดีที่จะให้คนอื่นมาตักเตือน มองเห็นคำตักเตือนนั้น เหมือนขุมทรัพย์อันล้ำค่า ที่จะพัฒนาตนเอง ให้ก้าวสู่ความสูงส่งของชีวิต ได้อย่างมั่นคง และสง่างาม
ธรรมะคุณครูไม่ใหญ่
