...หากเราไม่ทำหน้าที่กัลยาณมิตรในเบื้องต้น
ดูเหมือนสบาย ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย
ไม่ต้องสู้กับอะไรหลายสิ่งหลายอย่าง
...คือเราเกิดมีความรู้สึกที่ว่า เราทำเองก็ได้
แต่หากเราเลือกที่จะเป็นนักสร้างบารมีแล้ว
เราต้องทำความรู้สึกตรงนี้ให้หมดไปให้ได้
...เพราะการกระทำเช่นนี้เราจะได้บารมี ๑๐ ทัศ
กลับมาเป็นสิ่งทดแทน ถ้าเราทำไม่ได้
เราจะขาดบริวารสมบัติ ขาดดวงปัญญา
และคุณธรรมต่างๆ ที่มีอยู่ในบารมี ๑๐ ทัศ
...เมื่อเราเลี่ยงไม่ได้ ที่จะต้องเดินทางอันยาวไกล
ในวัฏสงสาร แล้วการทำหน้าที่กัลยาณมิตร
ก็มิใช่เรื่องใหญ่เกินไป เมื่อเทียบกับงานที่แท้จริง
ของพวกเรา คือการหยุดการนิ่ง
การศึกษาวิชชาธรรมกาย
...ซึ่งเราจะทำหน้าที่แท้จริงนี้ได้อย่างบริบูรณ์
ก็ต่อเมื่อบารมีของเราเต็มเปี่ยม
แล้วเมื่อถึงเวลานั้นเรื่องยากที่สุด
ก็จะกลายเป็นเรื่องง่าย
เพราะเรามีบารมีมารองรับงานที่แท้จริง
#...คุณครูไม่ใหญ่...#
