…แมลงเม่าจะยอมพลีชีพในกองไฟ เพื่อหวังเพียงให้ได้รับแสงสว่างและไออุ่นจากเปลวไฟเพียงชั่วขณะ
…มดจะยอมตายจมอยู่ในทะเลแห่งความหวาน เพียงเพื่อให้ได้ดูดรสหวานของความหวาน
…มนุษย์ผู้ยอมทนเวียนว่าย อยู่ในทะเลทุกข์ของวัฏสงสารอันยาวนาน ก็เพียงเพื่อแลกกับความสุขเล็กน้อยอันเกิดจาก รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธรรมารมณ์เท่านั้น …( คะนึงรำพึง )
ไอ้ที่ฆ่าฟันกันตายอยู่โครม ๆ นี้แหละ ฆ่าตัวเองตายบ้าง ฆ่าคนอื่นตายบ้าง ฟันแทงกันตาย เกิดรบรากันนะ ติดรสทั้งนั้น ไม่ติดรสก็ติดสัมผัส ไม่ติดสัมผัสก็ติดรูป ไม่ติดรูปก็ติดเสียง ไม่ติดเสียงก็ติดกลิ่น ไม่ติดกลิ่นก็ติดรส นี่ติดเหล่านี้ทั้งนั้นที่ฆ่ากันตาย ... ร้ายนักทีเดียว ถ้าสำรวมไม่ได้ร้ายนัก ผู้สำรวมไม่ได้เป็นไฉน ? ผู้เห็นตามอารมณ์ที่งาม หลงใหลเพลิดเพลินในอารมณ์ที่ชอบใจ นี่ร้ายนักทีเดียว เป็นภัยนักทีเดียว ... < พระมงคลเทพมุนี >
...อ้อ!อ้ายเจ้ากามตัณหานี้... อยากได้กาม..อยากได้รูป...ได้เสียง..ได้กลิ่น..ได้รส..ได้สัมผัส..นั่นเอง... เจ้าถึงต้องมาเกิด... เออ..อยากได้รูป..ได้เสียง..ได้กลิ่น..ได้รส..ได้สัมผัส... ไปตีรันฟันแทงกันป่นปี้... รบราฆ่าฟัน...กันยับเยินเปินทีเดียว... เพราะอยากได้รูป..เสียง..กลิ่น..รส..สัมผัส..นั่นแหละ... ...ไม่ใช่เรื่องอะไร...
(มรดกธรรม,พระมงคลเทพมุนี,พระผู้ปราบมาร)
