คู่กันนะ...บังเอิญ
ขออานิสงส์ผลบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำในบัดนี้ ไปดลจิต ดลใจ คู่กรรมคู่เวร ที่เคยผิดพลาดล่วงเกินไว้ ไม่ว่าจะเป็น ความคิด คำพูด การกระทำ ทั้งเจตนา ไม่เจตนา ระลึกได้ ระลึกไม่ได้ นับตั้งแต่ร้อยชาติ พันชาติ หมื่นชาติ แสนชาติ ที่เป็นกรรม ที่มีผลเป็นวิบาก ทำให้ เกิดความอาฆาต พยาบาท ผูกเวร กันไว้
ขออโหสิกรรม ซึ่งกันและกัน อย่าได้มีความอาฆาต พยาบาท จองเวรกัน ที่ผิดพลาดกระทำไป เพราะอวิชชา ความไม่รู้เข้าครอบงำ อกุศลเข้าสิงจิต ไม่ทันได้คิด รู้ไม่เท่าทันกฎแห่งกรรม ทำให้เกิดวิบากกรรม มาตัดรอนความสุข ทำให้ชีวิต มีความทุกข์...
คำกล่าวขออโหสิกรรม ได้ยินได้ฟังกันบ่อยๆ เป็นเพราะเจอผลกับตนเองในปัจจุบัน หรือจะอธิฐานป้องกันไม่ให้เกิดก็ตาม
ไม่ใช่ เรื่องบังเอิญที่เกิดมาเป็นคู่กัน
ในโลกแห่งความเป็นจริงนี้...
เราต้องอย่าลืม ความคิด คำพูด การกระทำ อยู่ภายใต้กฎแห่งกรรม มีผลทั้งเราและเขา
ไม่มีเจตนา เราคิด...แต่
กฎแห่งกรรม คิดแบบเราหรือเปล่า ?
สำคัญ...เขาจะบันทึกความดีให้เราไหม ?
ภายใต้เงื่อนไข...กฎของการกระทำ
ใจที่ใสนั้นคือ บุญ ใจที่ขุ่นนั้นคือ บาป
ถ้าเราไม่ฉลาด ระวัง...
เราอาจจะได้คู่เวร คู่กรรม โดย...บังเอิญ นะจ๊ะ
...ขอให้พระคุ้มครอง
8 กุมภาพันธ์ พุทธศักราช 2558
ธรรมะริมทาง ไปที่สุดแห่งธรรม
