สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๖๙
ทุกขเวทนาไปสู่สุขเวทนา : (พอนั่ง ๆ ไป เหมือนตัวเราเข้าไปอยู่ในตัวเราอีกคนหนึ่ง แล้วก็เล็กลงไปเรื่อย ๆ แต่มี ๒ อาการพร้อมกัน คือ ปวดหัวมาก เหมือนจะระเบิด แต่ใจเราก็นิ่ง ๆ หยุดเข้าไปเรื่อย ๆ เราควรจะลุก หรือนั่งต่อครับ) หยุดนิ่ง ๆ ไม่เคลื่อนไหว อย่าขยับตัวอะไรเลย เฉย ๆ ให้มันผ่านอารมณ์ตรงนั้น ประสบการณ์ภายใน ใหญ่เล็กมาพร้อมกันนะ (เหมือนเราเข้าไป แล้วก็ได้ยินเสียงเพื่อนข้าง ๆ แต่ตัวก็ย่อเล็กลงไปเรื่อย ๆ แต่ปวดเข่าจนเหมือนจะระเบิด) เราต้องนิ่ง ๆ เฉย ๆ คือ มันหยุดได้ ๙๐% แล้ว มันก็จะหลุดจากทุกขเวทนานั้นไปสู่สุขเวทนา ถึงตรงนั้นเรานิ่งเฉย ๆ เป็นอย่างนั้น เพราะ
๑. หูได้ยินนี่แสดงว่า การหยุดเรายังไม่สมบูรณ์
๒. ใจเรานิ่งในระดับหนึ่ง คือเริ่มหยุดในระดับหนึ่งแล้ว
๓. เกิดทุกขเวทนาที่กายเนื้อ แปลว่า มันก็ยังไม่บริบูรณ์ แต่ก็มีอาการหยุดเกิดขึ้น ซึ่งปกติทั่ว ๆ ไป ถ้าปวด คือปวดอย่างเดียว จะไม่มีอาการเล็กข้างใน หรือใหญ่ข้างนอก ทั่ว ๆ ไปก็จะเป็นอย่างนี้ ไม่ปวดก็ไม่ปวด ถ้าปวด คือปวดอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่นี่มีอาการ ๒ อย่าง ดังนั้น สิ่งที่เราต้องทำ คือ อย่าขยับตัวอะไรทั้งสิ้น ให้ผ่านสภาวะนั้นไป ถ้านิ่งเฉย ๆ จะผ่านสภาวะนั้นไป ถ้าขยับตัวไม่ผ่าน ต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ จะเริ่มต้นใหม่ เราไม่มีเวลาสำหรับเริ่มต้นใหม่ เพราะไปถึงจุดตรงนั้นแล้ว ทำเฉย ๆ เดี๋ยวจะผ่าน หรือบางทีมันมีเล็กกับใหญ่ มันมาพร้อมกัน ซึ่งเราไม่เคยเจอเลย ทำไมมันมาพร้อมกัน ความรู้สึกเล็กหรือใหญ่อย่างนี้ เดี๋ยวจะเจอเล็กกับใหญ่ เหมือนกับตัวเราเล็ก และตัวเราใหญ่ในเวลาเดียวกัน เดี๋ยวจะเห็น เดี๋ยวเราจะอัศจรรย์
คุณครูไม่ใหญ่
