ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง : อิ่มธรรม
ไม่ละทิ้งธรรม
น ปณฺฑิตา อตฺตสุขสฺส เหตุ
ปาปานิ กมฺมานิ สมาจรนฺติ
ทุกฺเขน ผุฏฺฐา ขลิตาปิ สนฺตา
ฉนฺทา จ โทสา น ชหนฺติ ธมฺมํ.
บัณฑิตย่อมไม่ประพฤติกรรมชั่ว เพราะเหตุแห่งสุขตน
สัตบุรุษอันทุกข์ถูกต้อง แม้พลาดพลั้งไป
ก็ไม่ยอมละธรรม เพราะฉันทาคติและโทสาคติ
(ขุ.ชา. ๗/๓๘๘)
เป็นบัณฑิตผู้ทรงธรรมไม่ได้เป็นง่าย ๆ
แม้มีโอกาสทำชั่วเพื่อผู้อื่นก็ไม่ทำ
แม้มีโอกาสทำชั่วเพื่อความสุขส่วนตนก็ไม่ทำ
ตรงกันข้าม เมื่อมีโอกาสทำความดีเพื่อผู้อื่น
ก็จะทำด้วยความสุข ความปีติยินดี
ทำความดีอย่างมีเป้าหมาย เพื่อประโยชน์ตน ประโยชน์ผู้อื่น
แม้ทำแล้วจะมีคนเข้าใจหรือไม่เข้าใจ
จะติฉินนินทา ว่าร้าย ใส่ความ ก็ไม่ท้อถอย
แม้บางคราวอาจหวั่นไหวในอุปสรรคนั้นบ้าง
ก็ตั้งสติทัน ไม่ให้ใจไหลเลื่อนลงต่ำ เพียรยกจิตให้สูง
ไม่เอนเอียงด้วยความรัก ความโกรธเกลียด หรืออคติใด ๆ
ทำความดีสุดกำลัง ทำความดีอย่างต่อเนื่อง
ไม่ละทิ้งธรรม ไม่ละทิ้งความดี
เมื่อไม่ละทิ้งธรรม ธรรมก็ย่อมไม่ละทิ้งใคร
