ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง : อิ่มธรรม

บอกกล่าวเล่าทุกข์

โย อตฺตโน ทุกฺขมนานุปุฏฺโฐ
ปเวทเย ชนฺตุ อกาลรูเป
อานนฺทิโน ตสฺส ภวนฺติ มิตฺตา
หิเตสิโน ตสฺส ทุกฺขี ภวนฺติ
ผู้ใดพอใครถามถึงเรื่องทุกข์ของตน ก็บอกเขาเรื่อยไป ทั้งที่ไม่ใช่กาลอันควร
ผู้นั้นจะมีแต่มิตรชนิดเจ้าสำราญ ส่วนผู้หวังดีต่อเขาก็มีแต่ทุกข์

(๒๗/๑๗๘๒)

เป็นเรื่องธรรมดาที่คนคุ้นเคยจะถามไถ่สารทุกข์กัน
เราควรจะตอบอย่างไร บอกเล่าทุกข์สุขแค่ไหน
ถามเรื่องสุข ก็ต้องตอบพอประมาณ ไม่ตีไข่ใส่สีดูโอ้อวด
แม้เป็นเรื่องจริงก็อย่าตอบให้เขาหมั่นไส้ อิจฉา หรือไม่อยากฟัง
ถามเรื่องทุกข์ ก็ต้องตอบพอประมาณ
ไม่จำเป็นต้องปิดบัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอก
พูดในกาลไม่ควร เล่าเรื่องทุกข์มากไป ใคร ๆ ก็หลีกหนี เพื่อน ๆ ไม่อยากอยู่ใกล้
ไม่อยากถามเรื่องทุกข์อีก เราก็จะเจอแต่เพื่อนเสพสุข หาเพื่อนแท้ได้ยาก
ส่วนเพื่อนรักเมื่อฟังเรื่องทุกข์ ก็พลอยทุกข์ไปด้วย
คอยรับฟัง ช่วยคิด ช่วยหาทางแก้ไข เสพทุกข์ไปเต็ม ๆ
เราจึงควรบอกทุกข์พอประมาณ อย่าพร่ำแต่ปัญหา
ไม่ต้องเล่ากับทุกคน ไม่ต้องบอกทุกเวลา คิดในทางที่ดีบ้าง ทำใจให้นิ่งสงบบ้าง
ความทุกข์จะลดลง และบางทีปัญหามันก็หายไปเฉย ๆ เอง ไม่เชื่อก็ลองดู