ได้บุญต้องใจเปิด
โดย พระปลัดภูเบศ ฌานาภิณโญ
วันอาทิตย์ที่ ๒๔ กันยายน พ.ศ.๒๕๔๓
ณ บ้านแก้วเรือนทองของคุณยาย อาคารสภาธรรมกายสากล
นิมิตฺตํ สาธุรูปานํ กตญฺญูกตเวทิตา
ความกตัญญูกตเวที เครื่องหมายแห่งความดี
เราท่านทั้งหลายได้เกิดมา ก่อนมาเกิดก็ ตั้งใจที่จะเป็นคนดี ตั้งใจที่จะสร้างความดีกันทั้งสิ้น ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวที่เมื่อตั้งใจเกิดมาแล้ว จะทำความชั่ว แต่พอครั้นปฏิสนธิในครรภ์มารดา อำนาจของกรรมชวาตบีบคั้นหนัก ทำให้เราลืมเลือนมโนปณิธานตั้งแต่ตอนเรามาปฏิสนธิ ยกเว้นพระมหาโพธิสัตว์ และผู้มีบารมีแก่ๆ ที่จะมีสติอยู่ในครรภ์มารดาตลอด
เมื่อเกิดมาแล้วเราก็อยากจะอยู่ในครอบครัวที่ดีๆ มีมารดาบิดาที่ดี มีพี่น้อง มีญาติสนิท มิตรสหายที่ดีๆ แต่ดีน่ะเป็นยังไง สังเกตตรงไหน พระพุทธเจ้าท่านตรัสเอาไว้ดังพระบาลีที่ยกเอาไว้เบื้องต้นว่า ความกตัญญูกตเวทีนี่เป็นเครื่องหมายของคนดี เมื่อเราทราบแบบนี้แล้วนี่ เราจะได้ตั้งเป็นข้อสังเกตไว้ว่าเราน่ะเป็นคนดีหรือเปล่าญาติพี่น้องมิตรสหายสัมพันธชนของเราเป็นคนดีหรือเปล่า
ความกตัญญกตเวที นี่เป็นพื้นฐานคุณธรรมของมนุษย์เลย คนใดก็ตามที่เกิดมาแล้ว ไม่รู้คุณคนมองไม่เห็นคุณคน บางครั้งก็จะต่ำจะทรามกว่าสัตว์เดรัจฉานบางจำพวกเสียอีก ความกตัญญูแบ่งออกเป็นหลายระดับด้วยกัน ตั้งแต่กตัญญูกตเวทีต่อมารดาบิดา ต่อครูบาอาจารย์ คุณครูอุปัชฌาย์อาจารย์ และอย่างสูงสุดคือกตัญญูต่อพระรัตนตรัย การกตัญญูต่อมารดาบิดานี่เรา ท่านทั้งหลายต่างได้รับการปลูกฝังอบรมกันมาดีแล้ว แม้จะมีบางยุคบางสมัยที่มีลัทธิอื่นเข้าไปครอบงำล้างความคิดของมนุษย์ ของคนในปกครองของตัวให้มองไม่เห็นคุณงามความดีของมารดาของบิดา แต่คุณธรรมของคุณยายที่ท่านตามหาพ่อนี่เป็น การยืนยันเรื่องที่เราไม่ค่อยเชื่อ คือเรื่องกฎแห่งกรรม เรื่องโลกนี้โลกหน้า แล้วที่สำคัญคือเรื่อง นรกสวรรค์
ในตอนนั้นอาตมาก็ยังเชื่อไม่ร้อยเปอรเซ็นต์ เพียงแต่ว่าเราสนใจแล้ว เราก็อยากพิสูจน์ ก็ทำให้ได้มาวัดพระธรรมกายบ่อยๆ พอมาบ่อยๆ ก็มีโอกาสมาเจอคุณยาย คุณยายก็ได้พูดเรื่องนี้ให้ฟังด้วยปากท่านเองหลายครั้ง ท่านบอกตอนยายไปช่วยคุณพ่อของท่าน ที่นั่นเป็นเหมือนกะทะที่มีนํ้าเดือดมีเปลวไฟขี้นมา พอพระธรรมกายของ คุณยายลงไปตรงนั้นก็เย็น แล้วก็ช่วยพ่อขึ้นมาจากนรกได้ด้วยบุญที่เข้าถึงพระธรรมกาย ตรงนี้เองทำให้อาตมามีกำลังใจที่จะเข้ามาศึกษาปฏิบัติ คิดว่า โอ้! โชคดีมากเลย เรามาเจอครูบาอาจารย์ ที่มีความรู้ความสามารถ นอกจากท่านช่วยพ่อของท่านได้แล้ว ยังช่วยลูกศิษย์ได้อีก อันนี้เป็นกำลังใจอย่างมาก ทำให้มีกำลังใจติดตามรุ่นพี่มาวัดเป็นประจำทุกอาทิตย์ จนกระทั่งเรียนจบก็เกิด กำลังใจที่เข้ามาอยู่ช่วยงานพระศาสนา ตอนนั้นมาอยู่โรงครัว เห็นคุณยายทุกวันเลย คุณยายจะมาที่โรงครัวทุกวันเลยนะ มาดูแลคอยแนะสิ่งต่างๆ การเก็บข้าวของให้เป็นระบบระเบียบ มีอะไรที่ไม่ถูกต้อง คุณยายก็จะคอยบอกคอยแนะ นำ อาตมาจะเห็นคุณยายทุกวัน พอถึงวันอาทิตย์ คุณยายก็จะอธิษฐานตลอดเลย อาตมาเคยได้ยิน ท่านบอกว่าถ้าคนมาวัดร้อยก็ให้เลื้ยงได้ทั้งร้อย ถ้าคนมาเป็นล้านก็ให้เลี้ยงไต้เป็นล้าน มีบริวารมากมายเพียงใด ให้มีทรัพย์สมบัติที่จะเลี้ยงเขา ให้เต็มที่ตลอดเลย คุณยายอธิษฐานตลอด
ในวันอาทิตย์ต้นเดีอน มีการบูชาข้าวพระ ตอนอาตมาเป็นอุบาสกไม่เคยนั่งสมาธิบูชาข้าวพระเลย ทั้งที่มาอยู่วัดนี่อยากได้บุญนะ อยากนั่งสมาธิ แต่ว่าคนน้อยก็ต้องช่วยกันทำงาน มีอยู่วันหนึ่งมาช่วยงานกับรุ่นพี่ ก็เลยถามคุณยายว่า คุณยายครับ คนอื่นเขาหลับตาบูชาข้าวพระ พวกผมอยู่หน้ากะทะนี่แหละ ไม่ได้บูชาข้าวพระเลย เพราะว่ามันบูชาไม่ได้ หลับตาไม่ได้ ถ้าหลับตา เดี๋ยวคนมาปฏิบัติธรรมไม่มีอาหารทาน บางคนก็ต้องหิ้วหม้อขนอาหารไปเลี้ยงเขา แล้วพวกผมได้บุญไหมนะ คุณยายท่านก็เมตตาบอกว่า "ได้" ยายอธิษฐานขยายพระธรรมกายใหญ่เป็นภูเขาเลย ยายคุมพวกคุณทุกคนไปพระนิพพานหมด เพราะ ฉะนั้นไม่ต้องกังวลใจ คุณได้บุญเต็มที่
เราก็ถามคุณยายต่อ อ้าว! แล้วทำไมคุณยายไม่คุมให้คนทั้งเมืองไปบูชาข้าวพระด้วย ยายบอกไม่ได้ คนไม่มาวัดใจเขาไม่เปิด เพราะฉะนั้นไม่ได้บุญ ถ้าพวกคุณอยากได้บุญต้องมาวัดนะ เพราะฉะนั้นใครที่เวลางานบุญใหญ่ นึกอนุโมทนาอยู่ที่บ้านนี้ได้บุญไม่เต็มที่นะ ต้องมาที่วัด อันนี้คุณยายยืนยันไว้เลย ฉะนั้นต้องมา อยู่ในบุญเขตนี้นะ ต้องเปิดใจ เราจึงจะได้บุญใหญ่ร่วมกัน...
