นิทานอีสป เรื่อง ราชสีห์กับหนู
ผู้แต่ง : อีสป
 

         ราชสีห์ตัวหนึ่งเอนกายหลับใหลอยู่ในป่าทึบ หัวอันใหญ่โตของมันวางอยู่บนหัวอุ้งเท้า หนูน้อยขี้กลัวบังเอิญวิ่งมาบนตัวของมันโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยความกลัวและร้อนรนที่จะรีบหนีไปให้พ้น เจ้าหนูกลับแล่นปรูดไปบนจมูกราชสีห์ ราชสีห์งีบหลับอยู่ดีๆ ครั้นถูกรบกวนมันจึงตะปบอุ้งเท้าอันใหญ่โตลงไปบนเจ้าสัตว์ตัวน้อยด้วยความฉุนโกรธหวังจะฆ่าหนูให้ตาย

          "ปล่อยข้าไปเถิด" เจ้าหนูผู้น่าสงสารขอร้อง "กรุณาปล่อยข้าไป แล้วสักวันหนึ่งข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน"

          ราชสีห์รู้สึกขบขันยิ่งนักเมื่อคิดว่าเจ้าหนูจะมาช่วยอะไรมันได้ แต่มันเป็นสัตว์ที่มีเมตตาจึงปล่อยเจ้าหนูไปในที่สุด

          อีกไม่กี่วันต่อมา ขณะกำลังซุ่มล่าเหยื่ออยู่ในป่า ราชสีห์ก็ติดบ่วงของนายพราน มันไม่อาจหลุดเป็นอิสระบ่วงของนายพรานได้จึงคำรามเสียงดังก้องป่าด้วยความโกรธแค้น เจ้าหนูจำเสียงนั้นได้จึงรีบวิ่งมาเจ้าป่ากำลังดิ้นรนอยู่ในตาข่าย มันรีบวิ่งตรงไปที่เชือกเส้นใหญ่เส้นหนึ่งซึ่งรัดราชสีห์เอาไว้ก่อนจะกัดแทะเชือกจนขาด ในที่สุดราชสีห์ก็เป็นอิสระ

          "ท่านหัวเราะตอนที่ข้าบอกว่าจะตอบแทนท่าน" เจ้าหนูกล่าว "บัดนี้ท่านคงเห็นแล้วว่าแม้แต่หนูก็ช่วยราชสีห์ได้"

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ความเมตตาไม่เคยสูญเปล่า

:: พุทธภาษิต ::
โย น หนฺติ น ฆาเตติ น ชินาติ น ชาปเย
เมตฺตโส สพฺพภูตานํ เวรนฺตสฺส น เกนจิ.
ผู้ใดไม่ฆ่าเอง ไม่ให้ผู้อื่นฆ่า ไม่ชนะเอง ไม่ให้ผู้อื่นชนะ,
ผู้นั้น ชื่อว่ามีเมตตาต่อสัตว์ทั้งปวง และไม่มีเวรกับใคร ๆ.
(พุทฺธ) องฺ. อฏฺฐก. ๒๓/ ๑๕๒.