นิทานอีสป เรื่อง ลาโง่กับสิงโต
ผู้แต่ง : อีสป
ขณะที่สิงโตออกล่าเหยื่อนั้นมันมักส่งเสียงคำราม “โฮก ๆ !”
จนทำให้เป็นที่รู้กันของบรรดาเหล่าสัตว์ต่างๆ ที่พลันได้ยินเสียงนั้นแว่วมาแต่ไกลต่างก็หวาดกลัวและมักวิ่งหนีไปได้ก่อนที่จะกลายเป็นอาหารอันโอชะ
สิงโตจึงนึกทำอุบายเพื่อจะได้จับสัตว์ต่าง ๆ กินได้ลาดีใจนักที่ได้เป็นเพื่อนกับเจ้าป่าจึงทำตามที่สิงโตบอกง่าย ๆ จึงไปตีสนิทกับลาแล้วชวนลาไปล่าเหยื่อด้วยกันของสิงโตทุกอย่าง
วันหนึ่งสิงโตบอกให้ลาเข้าไปซุ่มซ่อนตัวในพงไม้พอสัตว์ต่าง ๆ ผ่านมาลาก็จะแหกปากร้องสุดเสียง...
พวกสัตว์ต่าง ๆ ไม่เคยได้ยินเสียงร้องของลา จึงพากันวิ่งไปอีกทางหนึ่งซึ่งสิงโตดักซุ่มอยู่สิงโตจึงได้กินสัตว์ต่าง ๆ อย่างอิ่มหนำสำราญ
ลาจึงคุยโอ่อย่างภูมิใจว่าที่สิงโตกินอิ่มได้ก็เพราะเสียงอันน่ากลัวของตน
สิงโตก็ได้แต่ยกยอปอปั้นลาทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสัตว์ต่าง ๆ นั้นวิ่งหนี เพราะตกใจในเสียงประหลาด ๆ ของลาต่างหาก
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนโง่ย่อมตกเป็นเครื่องมือของคนฉลาด
:: พุทธภาษิต ::
โย พาโล มญฺญติ พาลยํยฺ
ปณฺฑิโต วาปิ เตน โส
พาโล จ ปณฺฑิตามานี
ส เว พาโลติ วุจฺจติ
คนโง่ รู้ตัวว่าโง่
ยังพอมีทางเป็นคนฉลาดได้บ้าง
คนโง่ แต่อวดฉลาด
นั่นแหละเขาเรียกว่า คนโง่แท้.
