เมื่อพระโพธิสัตว์พิจารณาเห็นสรีระร่างกายมีแต่โทษเป็นอันมาก เต็มไปด้วยทุกข์ในการหล่อเลี้ยงรักษา อนึ่ง ร่างกายนี้ก็มิได้อยู่ยั่งยืนสิ้นกาลนาน รังแต่จะแตกทำลายตายเมื่อไรก็ไม่ทราบ และจิตใจของเราที่อาศัยอยู่ในร่างกายนี้ ย่อมมีอารมณ์ไม่เป็นหนึ่ง คือไม่เที่ยงแท้ แน่นอน ย่อมแปรปรวนอยู่ตลอดเวลา

เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนา พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย)

             เมื่อพระโพธิสัตว์พิจารณาเห็น สรีระร่างกายมีแต่โทษเป็นอันมากเต็มไปด้วยทุกข์ ในการหล่อเลี้ยงรักษา ร่างกายนี้ก็ใช่จะอยู่ยั่งยืนสิ้นกาลนาน รังแต่จะแตกทำลายตายไปเมื่อไรก็ไม่ทราบ จิตใจของเราที่อาศัยอยู่ในร่างกายนี้ ย่อมมีอารมณ์ไม่เป็นหนึ่ง คือยังไม่เที่ยงแท้แน่นอน ย่อมแปรปรวนอยู่ตลอดเวลา
            
             บัดนี้ เราจักให้สรีรกายของเรากับทั้งชีวิตนี้เป็นทานแก่แม่เสือ ที่มีความหิวคุกคามอย่างแรงกล้า เพื่อช่วยชีวิตลูกเสือตัวนั้นไว้

บัดนี้เราจักให้สรีรกายของเรา กับทั้งชีวิตนี้เป็นทานแก่เเม่เสือ ที่มีความหิวคุกคาม อย่างแรงกล้า เพื่อช่วยชีวิตลูกเสือตัวนั้นไว้ ก่อนที่จะให้ชีวิตเป็นทาน พระโพธิสัตว์ ตั้งจิตอธิษฐานว่า "ด้วยอานุภาพแห่งบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำในบัดนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสรู้ธรรม เป็นเครื่องพ้น จากทะเลแห่งทุกข์ ในอนาคตภายภาคหน้า ขอให้ข้าพเจ้า ได้ช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้หลุดพ้น จากวัฏสงสาร อันเกลื่อนกล่นด้วย ความทุกข์"

ครั้นตั้งจิตปรารถนาการตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจาก การเวียนว่ายตายเกิด อยู่ในความทุกข์แล้ว พระโพธิสัตว์จึงเปล่งวาจา ให้หมู่เทพยดาได้ทราบทั่วกันว่า "ข้าแต่ทวยเทพ ทั้งหลาย ผู้สถิตอยู่ ณ ทั่วทุกแห่งหน (ภุมมเทวา รุกขเทวดา อากาสเทวา ตลอดจนถึงท้าวมหาราชทั้ง ๔ ) ขออัญเชิญมาประชุมรวมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เพื่อเป็นพยานแห่งการตรัสรู้ธรรม ของข้าพเจ้า ในภายภาคหน้าด้วยเถิด และจงมากระทำอนุโมทนา ที่ข้าพเจ้าจักได้ถวายชีวิต เป็นมหาทานบารมีในกาลบัดนี้"

ครั้นเปล่งวาจาให้เหล่าเทวดาได้ทราบว่า ท่านตั้งความปรารถนา ที่จักตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจากวัฏสงสาร ในอนาคตกาลแล้ว พระโพธิสัตว์ผู้มีจิตใจกล้าหาญ ก็ได้ทิ้งตัว ลงมาจากยอดเขา	และตกลงมาตรงหน้าของแม่เสือตัวนั้น เเม่เสือนั้นเห็น พระโพธิสัตว์แล้ว ก็กระโจนเข้ามากินสรีรทาน ของพระโพธิสัตว์แทนลูกของมัน กัดกินสรีรกายของ พระโพธิสัตว์กระจุยกระจายด้วยความหิว

             ก่อนที่จะให้ชีวิตเป็นทาน พระโพธิสัตว์ได้ตั้งจิตอธิษฐานว่าด้วยอานุภาพแห่งบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำในบัดนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสรู้ธรรมอันเป็นเครื่องพ้นจากทะเลแห่งทุกข์ ในอนาคตกาลภายภาคเบื้องหน้า และขอให้ข้าพเจ้าได้ช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้หลุดพ้นจากวัฏสงสาร อันเกลื่อนกล่นไปด้วยความทุกข์ด้วยเถิด

             ครั้นตั้งจิตปรารถนาการตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในความทุกข์แล้ว พระโพธิสัตว์จึงเปล่งวาจาให้เหล่าเทวดาทั้งหลายได้ทราบทั่วกันว่า

             "ข้าแต่ทวยเทพทั้งหลาย ผู้สถิตอยู่ ณ ทั่วทุกแห่งหน อันประกอบไปด้วยภุมมเทวา รุกขเทวา อากาสเทวา ตลอดจนถึงท้าวมหาราชทั้ง ๔ ขออัญเชิญมารวมประชุมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เพื่อเป็นพยานแห่งการตรัสรู้ธรรมของข้าพเจ้าในภายภาคหน้าด้วยเถิด และขอจงมากระทำอนุโมทนา ที่ข้าพเจ้าจักได้ถวายชีวิตเป็นมหาทานบารมีในกาลบัดนี้"

             ครั้นเปล่งวาจาให้เหล่าเทวดาทั้งหลายทราบแล้วว่า ท่านได้ตั้งความปรารถนาที่จักตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจาก วัฏสงสารในอนาคตกาล พระโพธิสัตว์ผู้มีจิตกล้าหาญ จึงเดินไปที่หน้าผา แล้วทิ้งตัวจากยอดเขา ตกลงมาตรงหน้าแม่เสือตัวนั้น แม่เสือเห็นพระโพธิสัตว์ แล้วจึงไม่กินลูกของมัน กระโจนเข้ามากินสรีรทาน ของพระโพธิสัตว์นั้น แทนกัดกินสรีรกายของพระโพธิสัตว์กระจุยกระจาย
ด้วยความหิวพระโพธิสัตว์เมื่อละโลกก็ได้บังเกิดในเทวโลก แล้วด้วยกุศลกรรมนั้นเอง

             กรณีนี้ต่างจากการกระโดดฆ่าตัวตาย เพราะการฆ่าตัวตายเพื่อหนีความทุกข์นั้น เป็นการกระทำอย่างขาดปัญญา แต่การสละชีวิตของพระโพธิสัตว์นั้นท่านเจตนาสละชีวิตเพื่อเสือ อันประกอบด้วยมโนปณิธานที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นคนละเรื่องกัน

พระโพธิสัตว์ถึงแก่ความตายในที่นั้น ไปบังเกิดในเทวโลกด้วยกุศลกรรม	ลูกศิษย์ที่ไปหาเศษเนื้อกลับมาถึง ไม่เห็นพระโพธิสัตว์เสียแล้ว ต่างเที่ยวตามหาพระโพธิสัตว์ในทุกแห่งก็ไม่พบ

เมื่อมองลงไปที่เชิงเขาก็เห็นสรีรกาย ของพระโพธิสัตว์ กระจุยกระจาย เพราะถูกแม่เสือ นั้นกัดกิน เกิดความสลดใจ อย่างยิ่ง นึกถึงพระคุณของอาจารย์ ที่เคยสั่งสอน อบรมมา จึงได้ตั้งใจอย่างแน่วแน ่ที่จะประพฤติปฏิบัติตามคำสอนของท่านตลอดไป	การสร้างบารมีของพระบรมโพธิสัตว์ของเรานั้น พระพุทธองค์ทรง มีนํ้าพระทัยที่เด็ดเดี่ยวอาจหาญ อย่างยิ่งยวด มิได้ทรงอาลัยใยดีต่อร่างกาย และชีวิตแม้แต่น้อย

             ลูกศิษย์ที่ไปหาเศษเนื้อ กลับมาถึงแล้วไม่เห็นพระโพธิสัตว์ ก็ออกเที่ยวตามหาพระโพธิสัตว์ ไปทุกหนทุกแห่ง แต่ก็ไม่เจอ จึงมองลงไปที่เชิงเขา ได้เห็นสรีระร่างกายของพระโพธิสัตว์กระจุยกระจาย เพราะถูกแม่เสือนั้นกัดกิน จึงเกิดความสลดใจอย่างยิ่ง ระลึกถึงพระคุณของอาจารย์ที่ได้เคยสั่งสอนอบรมมา พร้อมกับตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะประพฤติปฏิบัติ ตามคำสอนของท่านตลอดไป

             การสร้างบารมีของพระบรมโพธิสัตว์นั้น พระพุทธองค์ทรงมีน้ำพระทัยที่เด็ดเดี่ยว อาจหาญอย่างยิ่งยวด ไม่ได้ทรงอาลัยใยดีต่อร่างกาย และชีวิตเลยแม้แต่นิดเดียว

             พระพุทธองค์ยอมสละชีวิตเพื่อเข้าแลกกับพระโพธิญาณมาจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้เป็นพระชาติแรกที่ทรงเปล่งวาจาตั้งความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้ คือเมื่อบารมีเต็มเปี่ยมจนตกผลึกแล้ว จากความคิดก็ขยายมาสู่วาจา แล้วจึงมาสู่การกระทำ

             เพราะฉะนั้น พระองค์จึงทรงเป็นพระบรมศาสดาของมนุษย์และเทวดา ซึ่งเราควรจะมีความปีติและภาคภูมิใจ ที่เราได้มาอยู่ในร่มเงาคำสอนของพระพุทธองค์ ผู้ซึ่งได้ฝึกฝนตนตั้งแต่เป็นปุถุชนธรรมดา ที่ตั้งมโนปณิธานอยู่กลางทะเลเรื่อยมาจนกระทั่งบารมีเต็มเปี่ยม ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ถ่ายทอดความรู้ที่พระองค์ตรัสรู้นั้นมาถึงชาวโลก

พระพุทธองค์ยอมสละชีวิตเพื่อ เข้าแลกกับพระโพธิญาณ มาจนนับครั้งไม่ถ้วน ดังเช่นใน พระชาตินี้ จึงทรงเปล่งวาจาตั้งความปรารถนา อย่างแรงกล้าที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้