ตอนที่ ๑๔. คนที่ควรจับผิด
สุทสฺสํ วชฺชมญฺเญสํ อตฺตโน ปน ทุทฺทสํ
โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตัวเอง เห็นยาก
(ขุ.ธ. ๒๕/๒๘/๔๘)
คนเรามักมีนิสัยชอบจับผิดผู้อื่นเห็นความผิดผู้อื่นเป็นเรื่องน่าจับจ้องยิ่งจับผิดได้มาก ตนเองจะดูดีขึ้นมากยิ่งจับผิดได้บ่อย ตนเองจะดูฉลาดหลักแหลมอันที่จริงความผิดของเขา ไม่ใช่ความดีของเราความผิดของเขากับความดีของเรา มันคนละส่วนกันผู้ฉลาดจึงพยายามจับผิดตนเองมองข้อบกพร่องตนเองด้วยใจเป็นกลาง
แม้เป็นสิ่งที่ทำได้ยากกว่าแต่ก็จะก่อให้เกิดประโยชน์แก่ตนได้มากกว่าโดยนำข้อบกพร่องมาพัฒนาแก้ไขปรับปรุงตนตนเองจึงมีพัฒนาการตลอดตนเองจึงดีขึ้น เพราะจับผิดตนเอง แก้ไขตนเองไม่ใช่ดีขึ้นเพราะไปจับผิดใคร ใส่ร้ายใครคนที่ควรจับผิดมากที่สุดก็คือตัวของเรานั่นเอง
โดย พระครูสมุห์ณรงค์ ทนฺตจิตฺโต
จากหนังสือ ส่องธรรม ล้ำภาษิต ๓