หลวงพ่อสอนอะไร (ตอนที่ ๕๘)
การเรียนภาษา
การสื่อสารเป็นสิ่งสำคัญ เพราะเป็นเครื่องมือที่ทำให้เกิดความเข้าใจ ระหว่างผู้ส่งสารกับผู้รับสาร จากเดิมที่มีภาษาเฉพาะกลุ่ม ก็เริ่มมีการติดต่อกันระหว่างกลุ่ม ทำให้ต้องมีภาษากลางเกิดขึ้น
เดิมการไปมาหาสู่จะเป็นเรื่องการค้า เรื่องเศรษฐกิจ ก็เริ่มมีเรื่องวัฒนธรรมและความเชื่อ เรื่องศาสนาเข้ามาเกี่ยวข้อง
มีผู้กล่าวไว้ว่า ธรรมะก็เหมือนปลา ภาษาก็เหมือนน้ำ กล่าวคือ แม้เราจะมีความรู้ มีความสามารถแต่หากขาดอุปกรณ์สำคัญในการสื่อสาร เราก็ไม่สามารถจะขยายหรือถ่ายทอด สิ่งที่เรารู้นั้นออกไปได้
นึกถึงเรื่องภาษาทีไร อาตมาก็รู้สึกผิดทุกครั้ง ผิดที่ตามความคิดหลวงพ่อไม่ทัน จนท่านทนไม่ไหว ต้องสอนตรง ๆ แบบเจ็บจิ๊ด
เมื่อไปอเมริกาใหม่ ๆ เนื่องจากวัดก็เพิ่งเริ่มต้น สิ่งที่ต้องระมัดระวังอย่างมากคือ เรื่องค่าใช้จ่าย อาตมาก็คิดเพียงอย่างเดียวคือ ต้องการประหยัด ดังนั้นแม้ทุกครั้งที่หลวงพ่อโทรมา ท้ายสุดท่านก็จะย้ำ
“ ยังไงก็อย่าลืมไปเรียนหนังสือหนังหาด้วยนะ ไปอยู่บ้านเขาเมืองเขาแล้ว ภาษามันต้องได้ อย่างน้อยต้องสื่อสารเขาได้ นำนั่งสมาธิให้ได้ ”
อาตมาเองเป็นคนขี้กลัว แรก ๆ ที่ไม่กล้าไปเรียนเพราะกลัวว่า จะตามเขาไม่ทัน กลัวโน่นนี่สารพัด แม้เคารพรักหลวงพ่ออย่างไร ก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ เรื่องไปเรียน แต่พอถูกหลวงพ่อถามบ่อยเข้า ในที่สุดก็ไปเรียน แล้วก็รายงานหลวงพ่อด้วยความภูมิใจ
“ หลวงพ่อครับ ผมไปเรียนแล้วนะครับ โรงเรียนไม่ไกลวัดมาก สะดวกคนรับคนส่ง ไปเรียนกันหลายคนเลยครับ ”
“ ไปเรียนที่ไหนกันหล่ะลูก ”
“ เป็นโรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่ครับ มีนักเรียนต่างชาติเยอะเลยครับ มาจากหลายประเทศ ”
“ เป็นพวกอายุมากหรือวัยรุ่นหล่ะ ”
“ เป็นพวกวัยกลางคนขึ้นไปครับ มีผู้สูงอายุด้วยครับ เขามาอยู่อเมริกานานแล้ว แต่พูดภาษาอังกฤษได้นิดหน่อยก็เลยมาเรียน เรียนที่นี่สบาย ๆ ครับ ไม่เข้มงวดอะไรมาก ที่นี่เขาดีนะครับ เขาต้องการพัฒนาคน ไม่เสียค่าเล่าเรียนเลยครับ เรียนฟรี ”
หลวงพ่อก็เงียบไปแล้วชวนคุยเรื่องอื่น อาตมาก็ไม่ได้เอะใจอะไร และก็ชอบเล่าในลักษณะนี้ว่า ระบบเขาดีนะ ได้เรียนฟรี ได้ความรู้ เขาใส่ใจกับคนต่างชาติที่มาอยู่
จนกระทั่งวันหนึ่ง หลวงพ่อคงจะทนไม่ไหวแล้วว่าคงปล่อยให้ลูกโง่ต่อไปไม่ได้แล้ว ท่านเลยให้ยาแรง เจ็บจิ๊ดเลย
“ เอ็งเป็นหัวหน้าเขา โง่คนเดียวยังไม่พอ ดันลากลูกน้องไปโง่ด้วย หลวงพ่อรำคาญว่ะ เออ ยอมรับว่าเขาวางระบบไว้ดี เขามีโรงเรียนผู้ใหญ่เอาไว้ให้พวกที่อายุมากหรือพวกไม่มีเงินเรียนมันไปเรียนกัน แต่พวกเรามันไม่ใช่ หลวงพ่อต้องการให้ไปเรียนเพื่อเอาภาษามาเผยแผ่ มันต้องเป็นภาษามาตรฐาน เรียนเพื่อต่อไปข้างหน้า ต้องไปยืนเลคเชอร์ ไปพูดต่อหน้าคน ในที่สาธารณะ ไม่ใช่ได้แค่ไปขอข้าวเขากิน ไปหาที่เรียนใหม่ หาทางเข้ามหาวิทยาลัยโน่น เสียเงิน ก็เสียไป เลิกเป็นควายซะที ”
เพราะความเคารพรักหลวงพ่อ และได้ยาขนานพิเศษ จึงต้องขวนขวายไปเรียนในวิทยาลัยหรือมหาวิทยาลัยกัน จนทุกวันนี้หลายท่านเรียนจบปริญญาเอกแล้วก็มี บางท่านก็กำลังศึกษาอยู่ก็มี แต่สิ่งหนึ่งที่อาตมารับรองได้เลยคือว่า ระบบการศึกษาที่นี่ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เพราะเขาวางระบบไว้ดีจริง ๆ หากตั้งใจเรียน มาเรียนอย่างต่อเนื่อง ส่งการบ้านทุกครั้ง ร่วมกิจกรรมกับชั้นเรียน รับรองผ่าน
พูดถึงเรื่องภาษา ทำให้นึกถึงว่ามีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่เราได้ต้อนรับผู้เชี่ยวชาญเรื่องภาษาซึ่งสามารถพูดได้ถึง ๖๗ ภาษา และคาดว่าท่านนี้จะเป็นกำลังสำคัญให้กับเราในการเผยแผ่ ทางวัดก็ได้จัดให้มีผู้เข้าไปดูแลอำนวยความสะดวก แต่ปรากฏว่า ไม่มีใครอยู่เกิน ๑ สัปดาห์ ก็มาบอกหลวงพ่อว่าติดงาน ในที่สุดหวยเลยมาออกที่อาตมา หลวงพ่อให้ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
สัปดาห์แรกผ่านไป หลวงพ่อก็นึกว่าไม่น่าจะมีอะไร แต่พอเข้าสัปดาห์ที่ ๒ อาตมาก็มากราบหลวงพ่อว่า
“ หลวงพ่อครับ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแต่ละคนจึงถอนตัว นี่ผมทนมาเกือบ ๑๐ วัน และคงไม่ทนต่อแล้วครับ พวกเล่นเรียกหาแทบตลอดเวลา เดี๋ยวไอ้นั่นเสีย ไอ้นี่เสีย เดี๋ยวก็บอกหน้าต่างเสียงดัง ประตูเสียงดัง ลมพัดเสียงดัง วัน ๆ แทบไม่ต้องทำอะไรครับ ”
หลวงพ่อท่านหัวเราะแล้วก็บอกว่า
“ อืม มันพูดได้หลายภาษา แต่เหลือภาษาเดียว พวกเอ็งก็เหมือนกันนะ เรียนภาษาอะไร ก็เรียนไป แต่อย่าลืม ภาษาคน ก็แล้วกัน ”
ขอขอบคุณบทความดี ๆ จาก
อาสภกันโต ภิกขุ
๒๐ ก.ย. ๕๙
anacaricamuni.blogspot.ae
