ทาน ทำได้ใครก็รัก
ตอน เวลาที่แสนดี
วันต่อมา..ในชั่วโมงเรียนวิชาศิลปะนี้ นักเรียนทุกคนต่างก็พูดคุยกันอย่างสดใสเพราะตื่นเต้น กับการเรียนรู้เทคนิคใหม่การใช้สีน้ำในงานศิลปะ ปิ่นโตค้นกระเป๋าจนทั่วก็ยังไม่พบสีน้ำที่เขาใส่กระเป๋าไว้
ปิ่นโต : “น้อยหน่า เราขอใช้สีน้ำด้วยได้ไหม สีน้ำของเราไม่รู้หายไปไหน”
น้อยหน่า : “ทีตอนนั้นเราขอใช้ด้วย นายยังไม่แบ่งให้เราเลย”
ปิ่นโต : “เราก็กลัวสีน้ำของเราจะหมดเร็วนี่นา”
น้อยหน่า : “เราก็ไม่ให้นายยืมหรอก อันนี้เราเพิ่งซื้อมาใหม่”
บรรยากาศที่ครึกครื้น ..ถูกแฝงด้วยความเงียบเหงาของปิ่นโตเขารู้สึกเสียใจ ที่ไม่มีใครให้ยืมของ เขาจึงได้แต่นั่งจ๋อยอยู่หลังห้องเรียน เป็นขณะเดียวกันที่คุณครูเดินมาพบพอดี
คุณครู : “สวัสดีจ้ะปิ่นโต เป็นอะไรถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะจ๊ะ”
ปิ่นโต : “ไม่มีใครให้ผมยืมของครับคุณครู” คุณครูยิ้มเพราะรู้ดีว่าปิ่นโตเป็นคนที่ไม่ชอบช่วยเหลือใคร
สักครู่ต่อมา..เสียงกริ่งบอกเวลาพักเที่ยงก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงอันสั่นเครือของปิ่นโต
ปิ่นโต : “โอ๊ย! ปะ ปวด ปวดท้องจังเลย โอ๊ย!”
คุณครู : “เป็นอะไรปิ่นโต หน้าซีดเชียว ทำไมจึงปวดท้องกระทันหันแบบนี้ล่ะ”
ปิ่นโต : “ผมไม่ได้ทานข้าวเช้าครับ”
เพราะปิ่นโตทานข้าวไม่ตรงเวลา ทำให้โรคกระเพาะอาหารกำเริบ จึงปวดท้องอย่างรุนแรง คุณครูจึงประคองปิ่นโตไปที่ห้องพยาบาล เพื่อให้ทานยาและนอนพัก ด้วยความอ่อนเพลียจึงทำให้ปิ่นโตเผลอหลับไป
“ปิ่นโต เธอมันคิดถึงแต่ตัวเอง”
“เธอไม่เคยแบ่งปันใครเลย”
“ไม่ได้ ไม่ให้ยืมหรอก เธอยังไม่ให้ฉันยืมเลย”
“ปิ่นโต เพื่อนไม่คบ”
“หา! ทำไมล่ะ อย่าทิ้งเรานะ เราอยากมีเพื่อนนะ” ปิ่นโตรำพึง
ปิ่นโตสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่าเสียงที่เขาได้ยินนั้นเป็นเพียงความฝัน จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบกวาดสายตาดูรอบห้องแต่ยังไม่เห็นใครมาเยี่ยมเลย ความรู้สึกกลัวที่ว่า “ไม่มีเพื่อนคบ” ก็เข้ามาแทนที่ ทำให้เขายิ่งรู้สึกกลัวว่าสิ่งที่เขาเห็นในความฝันจะกลายเป็นความจริง
ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปิ่นโตจึงรีบหันไปดู แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นคุณครูเดินมาคนเดียว
คุณครู : “เป็นอย่างไรบ้าง ปิ่นโต”
ปิ่นโต : “ดีขึ้นแล้วครับ”
ปิ่นโตยังชะโงกดูที่ประตูเพราะแอบหวังว่าอยากให้มีเพื่อนสักคนมาเยี่ยมเขา
คุณครู : “มองหาใครหรือจ๊ะ ปิ่นโต”
ปิ่นโต : “เพื่อนๆไม่มาหาผมเลย พวกเขาคงเกลียดผมแล้วแน่ๆ ผมจะทำอย่างไรดี”
ปิ่นโตพูดด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
คุณครู : “ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ”
ปิ่นโต : “ก็ไม่มีใครช่วยเหลือผมเลยนี่ครับ”
คุณครู : “ปิ่นโต ถ้าเราอยากให้ใครช่วยเหลือเรา เราเองก็ต้องช่วยเหลือเขาก่อน เราอยู่ห้องเดียวกัน มีอะไรก็ต้องรู้จักช่วยเหลือแบ่งปันกันนะคะ”
สักครู่คุณครูเดินไปเปิดประตู ปิ่นโตตกใจและประหลาดใจที่เพื่อนๆต่างวิ่งกรูกันเข้ามาที่เตียง
โดนัท : “ปิ่นโตเรามีขนมปังมาฝาก รีบหายไวๆนะ นี่ด้วยโรตีกล้วยหอมสุดโปรด”
น้อยหน่า : “เพื่อนๆเป็นห่วงเธอนะปิ่นโต อ่ะนี้ น้ำส้มคั้นแสนอร่อยให้เธอนะ”
ปิ่นโต : “ขอบ ..ขอบใจนะ เพื่อนๆไม่โกรธเราเหรอ เราไม่เคยให้อะไรพวกนายเลย”
โดนัท : “ไม่โกรธหรอก เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องให้อภัยกันสิ”
ปิ่นโต : “เราขอโทษนะ”
โดนัท : “ไม่เป็นไรน่า อย่าคิดมากสิ”
การให้ความห่วงใย ให้สิ่งของ และการให้อภัยของเพื่อนๆที่มีให้ในครั้งนี้ทำให้ปิ่นโตรู้สึกว่า “การให้” มีค่ามากสำหรับเขา จึงตั้งใจว่าต่อไปเขาจะแบ่งปันและนึกถึงผู้อื่นให้มากขึ้น
