ความประมาท - ความไม่ประมาท
ความประมาทนะ คือเผลอไป ความไม่ประมาทน่ะ คือความไม่เผลอ ไม่เผลอละ ใจจดใจจ่อทีเดียว นั่นอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา นี่เรียกว่าผู้ไม่ประมาท
ท่านจึงได้อุปมาไว้ไม่ประมาท ไม่เผลอด้วยอะไร ?
ไม่ประมาทไม่หรือในความเสื่อมไปในข้างต้น ในปัจฉิมวาจา ไม่ประมาทไม่เผลอในความเสื่อมไป นึกถึงความเสื่อมอยู่เสมอ ให้เจอความเสื่อมไว้ในเสมอ
นึกหนักเข้าๆ แล้วใจหาย เอ๊ะ...เรามาคนเดียวหรือ เอ๊ะ...นี่เราก็ตายคนเดียวซิ
บุรพชนต้นตระกูลของเราไปไหนหมดล่ะ อ้าว...ตายหมด เราล่ะ ก็ตายแบบเดียวกัน ตกใจละคราวนี้ ทำชั่วก็เลิกละทันที รีบทำความดีโดยกระทันหันทีเดียว เพราะไปเห็นความเสื่อมเข้า
ถ้าไม่เห็นความเสื่อมและก็ กล้าหาญนัก ทำชั่วก็ได้ ด่าว่าผู้หลักผู้ใหญ่ได้ตามชอบใจ
ถ้าเห็นความเสื่อมแล้ว กราบผู้ใหญ่ปลกๆๆ ทีเดียว เพราะเหตุอะไรล่ะ เพราะเห็นความเสื่อมเข้า มันไม่ประมาทถ้าว่าประมาทเข้า ก็ไปอีกเรื่องหนึ่ง
เพราะฉะนั้นสำคัญนักความไม่ประมาท
จากพระธรรมเทศนาเรื่อง " ปัจฉิมวาจา "
๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๗
