นิทานจีน สอนลูกรัก
ตอน รู้น้อยอย่าคิดว่ารู้มาก
ชายหนุ่ม 3 คนเป็นสหายกันตั้งแต่เด็กจนเติบโตเป็นหนุ่มก็ชวนกันเดินทางไปเรียนวิชาดาบยังอีกเมืองหนึ่ง
เมื่ออยู่กับอาจารย์มาได้ 5 เดือน ชายหนุ่มทั้งสามก็ปรึกษาหารือกันว่า
"บัดนี้วิชาเพลงดาบเราก็ได้ร่ำเรียนกันมามากแล้ว เราควรจะกลับบ้านกันเถอะนะ"
"นั่นนะสิข้าคิดว่าอาจารย์สอนเราจนหมดทุกกระบวนทุกท่าแล้วละ"
ทั้งสามเห็นพ้องต้องกันจึงไปร่ำลาอาจารย์โดยกล่าวว่าตนได้เรียนวิชาดาบสำเร็จแล้วจึงขอลากลับบ้านเกิดเมืองนอนของตน ผู้เป็นอาจารย์วิชาดาบมิได้ทัดทานแต่อย่างใด
เหล่าศิษย์รุ่นพี่ที่อยู่กับอาจารย์มานานหลายปีแล้วจึงได้จัดงานเลี้ยงส่งศิษย์ทั้งสามในเย็นวันนั้น
ขณะที่ทุกคนกำลังดื่มกินในงานเลี้ยงอยู่นั้น ขุนนางผู้หนึ่งซึ่งเคยเป็นศิษย์เก่าของอาจารย์ท่านนี้ก็ได้กล่าวขึ้นว่า
"ท่านอาจารย์ข้าไม่ได้ชมรำเพลงดาบมานานแล้ว ได้โปรดแสดงการรำดาบให้ข้าเห็นเป็นบุญตาหน่อยเถิดขอรับ"
เมื่อศิษย์เก่าและศิษย์ทั้งหลายร้องขอ อาจารย์จึงได้ลุกขึ้นแล้วรำเพลงดาบด้วยท่วงท่าอันงดงามและเต็มไปด้วยพลัง
ขณะกวัดแกว่งดาบไปมานั้นต้นสนโดยรอบถึงกับสันสะเทือนใบไผ่ร่วงประปรายเต็มไปหมด แต่ละฝีเท้าที่เยื้องย่างและกระโดดไปมานั้นก็ทำให้พื้นดินถึงกับสั่นสะเทือน
ชายหนุ่มทั้งสามได้เห็นดังนั้นจึงหันมามองหน้ากันและตัดสินใจในบัดนั้นว่าต่างก็จะอยู่ร่ำเรียนวิซาเพลงดาบต่อไปไม่คิดลากลับบ้านอีกแล้ว
