บวชพระ คำขานนาค คำขอบรรพชา

บรรพชิต
ควรพิจารณาเนือง ๆ ว่า เรายินดีในที่สงัดหรือไม่

บรรพชิตพึงพิจารณาเนือง ๆ ว่า เรายินดีในเรือนว่างเปล่าหรือไม่ กจฺจิ นุ โขห์ สุญฺญาคาเร อภิรมามิ

       ยินดี คือ ความสุขและความปลาบปลื้มใจในกุศลธรรม เป็นความสุขที่ประกอบด้วยปัญญา ไม่ใช่ความยินดีด้วยอํานาจของตัณหา

       สุญญาคาร แปลว่า เรือนว่างเปล่า หมายถึง เสนาสนะที่ สงบไม่มีคนพลุกพล่าน เหมาะแก่การหลีกเร้นเพื่อบําเพ็ญเพียรทาง กายและใจ^๔๗ เช่น ป่า โคนไม้ ภูเขา ซอกเขา ถ้ําเขา ป่าช้า ราวป่า ที่แจ้ง กองฟาง เป็นต้น แต่หากไม่ได้เช่นนั้น แม้อยู่ในปราสาทชั้น เดียวทําความเพียรอยู่^๔๘ หรือเจริญภาวนาอยู่ในวงม่านที่กั้นไว้ส่วน หนึ่งก็ถือว่าอยู่ในเรือนว่างเช่นกัน ในบางกรณียังหมายถึง ความสงัด ความว่างจากอกุศลธรรมและกุศลธรรม โดยเริ่มจากระดับหยาบ ไปหาละเอียดยิ่ง ๆ ขึ้นไป เรียกว่า เรือนว่างภายในตน^๔๙

       ภิกษุควรหมั่นหาโอกาสบําเพ็ญเพียรภาวนาในเรือนว่างหรือในสถานที่เงียบสงบให้มากเท่าที่จะทําได้ การปฏิบัติอย่างนี้เรียกว่า การพอกพูนสุญญาคาร สามารถทําได้ ๒ ลักษณะ คือ
       ๑. อยู่ผู้เดียวทุกอิริยาบถในที่สงัดปราศจากบุคคลอื่น เช่น เรือนว่าง ห้องว่าง ลอมฟาง ซอกเขา กลางทุ่ง ชายป่า เป็นต้น
       ๒. การมนสิการถึงกรรมฐาน เช่น นึกถึงป่า นึกถึงทุ่งหญ้า นึกถึงอากาศอันว่างรอบตัว นึกถึงกสิณนิมิต ฌาน วิปัสสนา เป็นต้น หากภิกษุไม่ได้โอกาสตามข้อ ๑ แต่ถ้าใส่ใจในกรรมฐานเป็นนิตย์ แม้อยู่ท่ามกลางภิกษุนับพันก็ยังชื่อว่า อยู่ผู้เดียวในเรือนว่าง คือ กายและใจของตนนั่นเอง
       ภิกษุควรหมั่นเตือนตัวเองให้ปลีกตัวไปหาที่สงบเพื่อเจริญภาวนา ไม่คลุกคลีด้วยหมู่คณะมากเกินความจําเป็น ดําเนินตาม หลักวิเวก ๓ คือ กายวิเวก จิตวิเวก และอุปธิวิเวก โดยปลีกตัว ไปอยู่ในที่สงบ ทําใจให้หยุดนิ่ง เพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายภายใน ตัว และอาศัยพระธรรมกายในตัวกําจัดกิเลสให้หมดไปได้ในที่สุด

"หมั่นใส่ใจในกรรมฐานเป็นนิตย์ 
แม้อยู่ท่ามกลางภิกษุนับพันก็ยังชื่อว่า
อยู่ผู้เดียวในเรือนว่าง คือกายและใจของตน"

^๔๗ สํ.สฬา.อ. อสังขตสังยุต (ไทย.มมร) ๒๙/๒๗๖
^๔๘ ขุ.อิติ.อ. สัลลานสูตร (ไทย,มมร) ๔๕/๓๑๓, ขุ.ม.อ. ตัวฎกสุตตนิทเทส (ไทย,มมร) ๖๖/๔๑๗) 
^๔๙ ม.อุ. จูฬสุญญตสูตร (ไทย.มมร) ๒๓/๓๓๓/๑-๗

บทความจากหนังสือ บรรพชิตมหาพิจารณา สำนึกของพระเเท้
ดาวน์โหลดหนังสือเล่มนี้ (ไฟล์ PDF) ได้ที่นี่