ผู้ใด สำรวมกาย วาจา ใจ ไม่ทำบาปกรรมอะไรๆ ไม่พูดโกหกเพื่อตัวเอง คนเช่นนั้น เรียกกันว่า ผู้มีศีล
สรภังคชาดก ขุ.ชา. ๒๗/๓๐๔๙
