การบูชาบุคคลที่ควรบูชา
สาระสำคัญเกี่ยวกับการบูชาบุคคลที่ควรบูชา ก็คือ ความเห็นที่ว่า "การบูชาบุคคลที่ควรบูชา
มีผลดี" (การเซ่นสรวงมีผล) เป็น สภาพของใจคนที่กอปรด้วย "มุทิตาจิต" กล่าวคือ เมื่อเห็น ใครได้ดี มีความสุขมีความเจริญก้าวหน้า รุ่งเรืองด้วยยศศักดิ์ จะสูงกว่าตนหรือไม่ก็ตาม จะนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้ จะต้องไปแสดงความยินดีกับเขา หรือเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนดี ทำประโยชน์ให้แก่ส่วนรวม ก็จะสนับสนุนยกย่อง ประกาศคุณความดีของเขาให้โลกรู้ ถ้าไม่ทำเช่นนั้น จะรู้สึกผิด เสมือนหนึ่งว่าตนไม่เห็นคุณค่า แห่งความดีของผู้อื่นภาพใจประเภทนี้จะเป็นเกราะป้องกันอย่างดี ไม่ให้เกิดความอิจฉาริษยาผู้อื่นได้ ความคิดที่จะจับผิดใครๆก็จะไม่เกิดขึ้น เป็นสภาพใจที่พัฒนาความรับผิดชอบต่อผู้อื่นขึ้นมาอีกระดับหนึ่งบุคคลที่มี ภาพใจด้วย
"มุทิตาจิต" ชื่อว่ามีความเห็นถูกเป็น "สัมมาทิฏฐิ"
ในทางกลับกัน บุคคลที่มีนิสัยอิจฉาตาร้อน ไม่มีความสุข เมื่อเห็นใครดีกว่าตน คอยจ้องจับผิดผู้อื่น
คอยใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่น ด้วยเรื่องเท็จ ก็เพราะจิตใจของเขาตกอยู่ใต้อำนาจกิเล เป็นจิตที่ยังไม่พัฒนาเขาจึงเห็นว่า "การบูชาบุคคลที่ควรบูชาไม่มี ผลดี" และไม่ยอมยกย่องบูชาบุคคลที่ควรบูชา บุคคลที่ขาดมุทิตาจิตเช่นนี้ ชื่อว่ามีความเห็นผิดเป็น "มิจฉาทิฏฐิ"
จากหนังสือ DOU
วิชาGB 203 สูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
กลุ่มวิชาสูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
