บทความประจำวัน

.....คำว่า บุญ นี้ย่อมทราบกันดีแล้วว่า เป็นนามธรรม มีแต่ชื่อเท่านั้น มิได้มีรูปร่าง ต้นเหตุที่เกิดของบุญ เรียกว่า บุญญสมุทัย

อเป็นเครื่องเพิ่มพูนปัญญา คือความรอบรู้ และเป็นเครื่องประดับประคองสติ คือความระลึกได้ ให้มียิ่ง ๆ ขึ้น

.....ถ้าพิจารณาเห็นว่าจิตของตนท้อแท้คิดจะละเลิกความเพียรเสีย ต้องใช้อุบายปลุกใจให้เกิดความอาจหาญอุตสาหะ ไม่หยั้นต่อความยากลำบาก

ก็คือพระแท้หรือพระดีในทัศนะของญาติโยมนั้น ต้องมีลักษณะเช่นที่กล่าวมานี้ พระอย่างนี้แหละที่ญาติโยมชอบ ญาติโยมต้องการ มีเท่าไรญาติโยมอุปถัมภ์บำรุงได้ทั้งหมด

บุคคลจะถอนตนขึ้นจากหล่ม คือ ความโง่เหลา ความยากจน ความเสื่อม ความทุกข์ และความชั่วทั้งปวงได้ ก็เพราะตั้งตนไว้ในคุณธรรม ๓ ประการ

จะมีสิ่งอื่นเสมอด้วยตนไม่มี ถ้าเราไม่รักตัวเองแล้ว จักไม่รู้จักรักคนอื่นสิ่งอื่นเลยทีเดียว แต่เพราะเรารักตัวเรา เราจึงรักคนอื่นและสิ่งอื่นที่เกี่ยวข้องกับตัวเรา

ในมงคลสูตรยกย่องการสดับธรรมว่าเป็นมงคลอันอุดม แก่ผู้สดับในกาลที่ฟังแล้วว่า "กาเลน ธัมมัสสวนัง เอตัมมังคลมุตตมัง"

"จัตตาโรเม ภิกขเว ธัมมา ปัญญาวุฑฒิยา สังวัตตันติ" เป็นอาทิ ความว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมทั้งหลายเป็นไปเพื่อความงอกงามแห่งปัญญาเหล่านี้มี ๔

มนุษย์เราทุกคนต่างมีอายตะเครื่องติดต่อกับสิ่งภายนอกคือ ตาสำหรับติดต่อดูรูป หูฟังเสียง จมูกดมกลิ่น ลิ้นลิ้มรส กายรับการสัมผัส ใจรับอารมณ์ต่าง ๆ

พลิกฟื้นผืนนาบริเวณนี้ให้เป็นปฏิรูปเทส ให้เป็นเนื้อนาบุญอันสำคัญยิ่ง มิใช่ของประเทศชาติเท่านั้น แต่เป็นของโลกไปแล้วในขณะนี้

พระสาวกทั้งปวงก็เหมือนกันพากันสละเหย้าเรือน สละความสุขส่วนตัว ทรัพย์สินเงินทอง ครอบครัว ออกบวชกันเพื่อพระพุทธศาสนา

ดีในอีกด้านหนึ่ง ก็คือด้านปฏิบัติ ดีในเรื่องปฏิบัติ ก็คือดีในเรื่องจิต ดีในเรื่องการปฏิบัติจิตจนเป็นจิตที่สงบ ศีลาจารวัตรซึ่งเป็นดีนอก ทำให้กายภายนอกงาม ส่วนจิตที่สงบเป็น ดีในทำให้ภายในงาม

.....แต่เวลานี้มิใช่เช่นนั้น เราต้องยอมรับความจริงกันก่อนว่า เวลานี้วัดบางวัดไม่มีพระ กลายเป็นวัดร้าง หรือยังไม่ทันร้างแต่ก็ไม่มีพระอยู่ประจำ นี่ประการหนึ่ง

.....ถ้าหากว่าเราไม่รักษาพระธรรมวินัยกัน พระธรรมวินัยก็จะอันตรธานไป คือจะค่อยๆ ลบเลือน ถูกลบถูกเลือนไป