เรื่องที่ ๓๔๕ขาดวัดไม่ได้



หากครั้งใดที่วัดมีงานบุญใหญ่ แล้วไม่สามารถพาน้องมีนมาร่วมงานได้ น้องมีนจะมีอาการเจ็บป่วยทุกครั้ง

 

ด.ช.กายธรรม จันทร์เรือง

น้องมีน หรือ ด.ช.กายธรรม จันทร์เรือง ปัจจุบันอายุ ๔ ขวบ เข้าวัดครั้งแรกตั้งแต่อยู่ในท้องของคุณแม่ หลังจากคลอดแล้ว คุณวนัดดา คมเวช ซึ่งเป็นน้าของน้องมีนได้พาน้องมีนเข้าวัดมาโดยตลอด งานบุญใหญ่ก็ไม่เคยขาดเลยสักครั้ง แต่ถ้าหากครั้งใดที่วัดมีงานบุญใหญ่แล้วไม่สามารถพาน้องมีนมาร่วมงานได้ หรือติดธุระไม่ได้มาวัด ๑-๒ อาทิตย์ น้องมีนจะมีอาการไม่สบาย หรือจะมีอาการเจ็บป่วยเสมอ

ในช่วงของการอยู่ธุดงค์วิสาขบูชาที่ผ่านมาตลอดทั้งสัปดาห์ คุณน้าของน้องมีนก็ได้มาอยู่ธุดงค์ในตอนเย็น ตอนเช้าพอสวดมนต์ทำวัตรนั่งสมาธิเสร็จก็รีบเดินทางไปทำงาน ซึ่งน้องมีนไม่ได้มาอยู่ธุดงค์ด้วยเพราะเพิ่งจะเปิดเทอมต้องไปโรงเรียน ทำให้ไม่สามารถพาน้องมีนมาวัดได้ ซึ่งคุณวนัดดาลืมไปเลยว่า ถ้าวัดมีงานแล้วน้องมีนไม่ได้มา น้องมีนจะไม่สบายทุกครั้ง

วันพุธที่ ๒๖ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๒ หลังจากที่คุณน้าของน้องมีนเดินทางจากวัดไปทำงานแล้ว ช่วงสายคุณแม่ของน้องมีนคือคุณปานใจ จันทร์เรือง ได้โทรศัพท์ไปหาที่ที่ทำงาน บอกว่า น้องมีนได้หกล้มหน้าห้องน้ำที่บ้าน คุณปานใจเล่าว่า ตอนนั้นตกใจมากเพราะตอนที่ล้มนั้นเธอบอกว่าเสียงศีรษะกระทบกับพื้นดังเหมือนแตงโมแตก น้องมีนร้องไห้เสียงดังลั่นบ้าน และบอกว่าปวดศีรษะมาก ปวดไม่ยอมหยุด ซึ่งดูผิดปกติ สักพักก็เริ่มมีอาการอาเจียนและอาการหนักขึ้นทุกทีเพราะอาเจียนไม่ยอมหยุด พอคุณวนัดดาได้ยินอย่างนี้จึงรีบกลับมาดูอาการของน้องมีนทันที พอมา ถึงที่บ้านพบน้องมีนจับตัวดูก็รู้สึกว่าตัวเย็นมากผิดปกติ จึงรีบนึกเอาใจจรดที่ศูนย์กลางกาย อธิษฐานขอให้น้องมีนมีอาการดีขึ้น ซึ่งตอนนั้น น้องมีนอาการหนักมาก อาเจียนออกมาติดต่อกันตลอดและเห็นอาการไม่ดีจึงรีบพา น้องมีนไปที่โรงพยาบาล คุณหมอได้ตรวจดูอาการและ เอ็กซ์เรย์ หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าและให้น้ำเกลือ คุณหมอบอกว่า "อาการไม่น่าไว้วางใจ ผมไม่อาจรับรองได้ว่าภายใน ๒๔ ชั่วโมงนี้ เลือดตกในสมองหรือเปล่า ถ้าอย่างไรต้องนอนที่โรงพยาบาลก่อน ซึ่งในระหว่างทั้งคุณปานใจ และคุณวนัดดาได้เฝ้าดูอาการอยู่ตลอด พยาบาลก็เข้ามาเช็คแทบทุกชั่วโมง แต่น้องมีนก็มีอาการสะลึมสะลือและบ่นว่า ปวดหัวๆ ตลอด และในระหว่างนั้นคุณวนัดดาไม่เห็นองค์พระมหาสิริราชธาตุของน้องมีนห้อยอยู่ที่คอ จึงถามว่าองค์พระมหาสิริราชธาตุของน้องมีนอยู่ที่ไหน คุณปานใจก็นึกขึ้นได้และหยิบองค์พระมาให้เพราะเธอเก็บรักษาไว้ ซึ่งคุณวนัดดาบอกว่าให้ช่วยกันอธิษฐานกับพระมหาสิริราชธาตุว่าขอให้น้องมีนหายด้วยเถิด พออธิษฐานเสร็จก็นำองค์พระไปไว้ที่ใต้หมอนที่น้องมีนนอน ซึ่งคุณปานใจได้กล่าวว่า "หลังจากที่อธิษฐานจิตและวางองค์พระไว้ที่ใต้หมอนนั้น ประมาณ ๑ นาทีต่อมา นางพยาบาลก็เข้ามาตรวจอาการและวัดความดัน น้องมีนลืมตาขึ้นและดูหน้าตาสดใสขึ้นทันที และได้กล่าวกับแม่ว่า แม่ มีนหายแล้ว มีนจะกลับบ้านได้หรือยัง" ทั้งคุณปานใจและคุณวนัดดาก็อัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก ซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ ๖ โมงเย็น แต่คุณปานใจห่วงน้องมีนจึงให้นอนดูอาการ ๑ คืน ส่วนคุณวนัดดารีบกลับมาอยู่ธุดงค์ แล้วได้นั่งสมาธิอธิษฐานจิตให้น้องมีนหายเป็นปกติ ซึ่งตลอดทั้งคืนน้องมีนไม่มีอาการปวดหัวและอาเจียนเลย รุ่งเช้าคุณหมอมาตรวจก็อัศจรรย์ใจและกล่าวว่า "เออะหายไวจัง เมื่อคืนยังอาการหนักอยู่เลย" และคุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้เลย พอวันศุกร์ได้พาน้องมีนมาอยู่ธุดงค์ที่วัดจนถึงวันจันทร์ พอมาอยู่วัดมีแต่อาการสดใสร่าเริงแข็งแรง และน้องมีนก็ไม่มีอาการเจ็บป่วยให้เห็นอีกเลย

ด.ช.กายธรรม หรือน้องมีน รักการทำบุญเป็นชีวิตจิตใจ

ครั้งเมื่องานอยู่ธุดงค์ ๗ วัน ในช่วงสัปดาห์วิสาขบูชา เมื่อปลายเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา มีหลายครอบครัว ทำเสมือนที่วัดเป็นบ้าน โดยตอนเช้าเดินทางออกจากวัด พ่อแม่ไปทำงาน ลูกๆ ไปโรงเรียน ตกเย็นพ่อแม่ก็รับลูกจากโรงเรียน กลับมานอนค้างคืนในกลดที่วัด ทำดังนี้ทุกวันจนครบ ๗ วัน

ในกรณีของน้องมีน คุณน้าคงเห็นว่ายังเล็ก จึงไม่พามาด้วย หรือมิฉะนั้นคงไม่สะดวกที่จะไปรับไปส่ง จึงให้อยู่ที่บ้าน ผู้เป็นน้ามาอยู่ธุดงค์ตามลำพัง
แต่เนื่องจากเด็กคนนี้คงมีบุญอยู่มาก เวลามาเกิดจึงได้เลือกเกิดในครอบครัวสัมมาทิฏฐิ มีแม่เป็นคนเข้าวัดสร้างบุญกุศล โดยปกติแล้ว ผู้มีบุญเท่านั้นสามารถเลือกครอบครัวที่ตนเองต้องการเกิดได้ ถ้าเป็นคนมีบาปติดตัวมาเกิด บาปนั้นเองจะเป็นสิ่งจัดสรรให้ต้องเกิดในสิ่งแวดล้อมไม่ดีต่างๆ เช่นเกิดในครอบครัวยากจน ครอบครัวเป็นมิจฉาทิฏฐิ เห็นแต่การสร้างบาปอกุศลต่างๆ ไม่นิยมการทำบุญกุศล ทำให้ไม่มีกัลยาณมิตรชักนำชีวิตไปในทางดีงาม

เมื่อน้องมีนเป็นคนมีบุญ น้องมีนจึงเลือกเกิดกับครอบครัวที่ฝักใฝ่ในบุญกุศล พาไปวัดบ่อยๆ จนกระทั่งมารดาสังเกตได้ว่า หากไม่ได้ไปวัด ๑-๒ อาทิตย์ น้องมีนจะมีอาการประท้วงด้วยการไม่สบาย

ตามที่พบเห็นกันโดยทั่วไป ครอบครัวใดที่มีเด็กมีบุญมาเกิด เด็กมักจะมีลักษณะทำนองเดียวกับน้องมีนเสมอ ชอบใส่บาตร ชอบไปวัด กราบพระ สวดมนต์ กระทั่งนั่งสมาธิ ฯลฯ มีพฤติกรรมที่น่าชื่นใจสำหรับผู้ปกครอง ซึ่งในทางธรรมถือกันว่า เป็นเพราะบุญเก่าของเด็กชักนำให้สร้างบุญใหม่เพิ่ม สมกับคำว่า "เกิดมาสร้างบารมี"