สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๑๓๒
ปล่อยใจไปตรงกลาง : ต้องหลุดพ้นจากสิ่งที่เป็นอยู่ ที่เป็นภาพลวงตา ต้องไม่ติดอะไร นิ่งในนิ่ง ไม่มีบวก หรือลบ สบาย ๆ มีความสุขเหมือนเด็ก ๆ ดู เวลาให้เด็ก ๆ ดู พอถามก็ตอบเลยแบบ innocent เราโตเป็นผู้ใหญ่ มันก็มักจะผ่านขบวนการความคิด มีสิ่งมาปนเป็นโดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้น ต้องหยุดในหยุด นิ่งในนิ่งจริง ๆ แล้วก็ปล่อยใจไปตรงกลาง ภาษาประสบการณ์ภายในมันจะพอดี ๆ และเข้าใจ
ปกติของใจ : ปกติใจเรานึกคิดเรื่องราวต่าง ๆ อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ให้เปลี่ยนจากการนึกถึงสิ่งที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร มานึกถึงองค์พระภายใน ดวงธรรมภายในดีกว่า เพื่อที่จะเป็นจุดเชื่อมโยงใจให้หยุดนิ่ง เข้าถึงความสุขที่แท้จริงภายใน
เมื่อใจถูกส่วน : เมื่อใจถูกส่วน ใจก็จะเคลื่อนเข้าไปสู่ภายใน มันจะเคลื่อนไปเอง แล้วจะมีความรู้สึกว่า ร่างกายขยาย ใจขยาย จนร่างกายกลมกลืนไปกับบรรยากาศ รู้สึกเหมือนเราไม่มีตัวตน มีแต่ใจที่หยุดนิ่ง ๆ ตั้งมั่นอยู่ภายใน สงัดจากกามและอกุศลธรรม เป็นเอกัคตา ใจเป็นหนึ่ง มีอารมณ์เดียว ความบริสุทธิ์ และความสุขจะเกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน ใจตั้งมั่นมีอารมณ์เดียว ใจจะเป็นกลาง ๆ
คุณครูไม่ใหญ่
