แม่อาจารย์จึงออกอุบายว่า "ไม่ต้องจับมือถือแขนดอก ปล่อยเถอะ ฉันเดินไปดีๆเอง ฉันนึกออกแล้ว นายของเธอชื่อยมบาลเป็นเพื่อนสนิทกับหลวงพ่อฉันเอง ฉันตั้งใจจะมาเยี่ยม ปล่อยฉันเถอะ"
พวกสัตว์นรกยอมฟัง จึงปล่อยมือ อาจารย์เดินตาม เขาก็พาเดินตรงไปยังเรือนหลังใหญ่ ท่าทางโอ่โถงกว่าทุกๆแห่งที่ผ่านมา มองเห็นทหารถือขวานเล่มใหญ่เท่าหมอนอิง ยืนท่าทางขึงขังอยู่หน้าสองตน ข้างในมีโต๊ะตัวใหญ่ มีคนนั่งอยู่ 3 คน คนกลาง อายุประมาณห้าสิบเศษๆ หวีผมตั้ง อ้วนล่ำใหญ่โต ผิวดำเป็นประกาย หน้าผากกว้างจมูกแบนใหญ่ ไม่สวมเสื้อ แต่นุ่งผ้าอย่างดี คนนั่งข้างขวา กำลังเปิดบัญชีเล่มใหญ่ ได้ยินเสียงบอกว่าวันเกิด วันตายของผู้ที่ถูกจับมา เขาตะโกนบอกดังๆ อาจารย์ได้ยินแล้ว แล้วอยากรู้เรื่อง จึงบอกกับพวกนั้นว่า ยมบาลไม่ว่าง ฉันจะนั่งข้างๆ ศาลนี่แหละ ไว้ท่านว่างแล้ว ฉันจึงจะเข้าไปหา พวกแกไปทำอะไรก่อน ก็ไปเถอะ ฉันไม่หนีหรอก ฉันไม่ได้ถูกจับเข้ามา
พวกนั้นก็เชื่อ จึงปล่อยมือ แม่อาจารย์ก็เข้าไป นั่งแอบข้างประตู เพื่อจะดูว่า เหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไร สักครู่หนึ่ง แลเห็นพวกทหารผี จับผู้ชายคนหนึ่ง ไปมัดมือด้วยโซ่ ที่คอก็มีโซ่เส้นใหญ่สวมอยู่ เขาถูกลากครึ่งจูง เข้ามาที่หน้าบัลลังก์ เสมียนคนนั่งทางขวามือถามชื่อและวันเกิด แล้วยมบาลว่าใช่ตัวจริงแล้ว ยมบาลพยักหน้า เสมียนที่นั่งทางซ้ายมือก็ถามขึ้นว่า แกประพฤติตัวเลวทรามมาก ข่มขืนผู้หญิงใช่ไหม คนโทษตอบว่า "เปล่า"
ในทันใดนั้นเอง ก็มีผู้หญิงสาวสองคนวิ่งมาจากห้องทางด้านหลัง มาชี้หน้าผู้ชายที่ถูกจับมา แล้วร้องว่า "แกโกหก ต่อหน้ายมบาลแกยังกล้าโกหก" แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หันมาฟ้องยมบาลว่า "ท่านเจ้าค่ะ ไอ้คนนี้แหละ ที่บังคับหนูกินยาเม็ดๆไป 4-5 เม็ด แล้วบังคับหนูนอน แล้วทำร้ายหนูค่ะ" แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้รำพันว่า "โธ่!หนูอุตส่าห์ยอมลำบาก มาทนเป็นลูกจ้างมัน เพื่อจะเอาเงินไปให้แม่ ซื้อยารักษาตัว มันยังแกล้งทำอยู่ได้"
พอชายคนนั้นจะเถียงอีก เขาก็สะดุ้งขึ้นจนสุดตัว เหมือนถูกทำร้าย เขาร้องโอ๊ย! เสียงดังลั่น แล้วในทันใดนั้น ปากของเขาก็ฉีกออกไป ลักษณะของแผลเหมือนถูกเสือตะปบ เลือดออกท่วมปากทันที เสียงเขาร้องครางอย่างเจ็บปวดและว่า "ผมทำผิดแล้ว ขอโทษด้วย"
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
