ยมบาลร้องทันทีว่า "เอาไป เอามันไป ปากแข็งดีนัก ทำผิดแล้ว ยังไม่ยอมรับ กลางวันให้เอาหอกแทงปากทะลุถึงท้อง กลางคืนให้นอนกับหมาป่า" แล้วยมบาลหันมาพูดกับ หญิงสาวอย่างมีเมตตา "เจ้าเป็นคนดี มีกตัญญูต่อพ่อแม่ แต่มีกรรมเก่ามาทัน จึงต้องเสียชีวิตก่อนอายุขัย เราจะให้เจ้าไปพัก ที่ปราสาทก่อน รอกำหนดที่จะจุติไปชั้นดาวดึงส์ ไปเถิด ไปสู่ที่เป็นสุข"
แม่อาจารย์ทองสุขเล่าว่า พอยมบาลให้พรเสร็จเท่านั้น แทบไม่น่าเชื่อ แม่อาจารย์ต้องกระพริบตา ดูใหม่อีกทีว่า จะใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือไม่ เพราะรูปร่างหน้าตาก็คล้ายๆกันกับคนเก่า แต่ทุกอย่างสวยขึ้น ละเอียดขึ้น เสื้อผ้าหยาบๆ ซึ่งผู้หญิงคนนั้นสวมมาแต่แรก ก็กลับเป็นใหม่ และสวยงามขึ้นหลายสิบเท่า แต่การตัดเย็บเป็นแบบเก่าเท่านั้นเอง แต่สวยงามขึ้นมาก แล้วก็มีผู้หญิงสวยๆ มาต้อนรับเชื้อเชิญให้ไปอยู่ด้วยกัน พอเขาไปกันแล้ว แม่อาจารย์ทองสุขก็นึกในใจว่า ไปเป็นสุขๆเถอะแม่คุณ คนมีความกตัญญูเลี้ยงพ่อแม่ รักษาพ่อแม่ ตายแล้วจะได้ไปเกิดเป็นนางฟ้า จะให้เขาเขียนลงในหนังสือด้วย คนอื่นๆจะได้รู้ทั่วๆกัน จะได้ทำความดีต่อพ่อแม่ด้วย นึกแล้วก็คอยดูต่อไป
สักประเดี๋ยวหนึ่ง ก็มีทหารของยมบาล 4 ตน ฉุดกระชากลากชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งเข้ามา เสมียนก็บอกความผิดว่า คนทั้งสองหนีพ่อแม่ ไปทำความผิดด้วยกัน พ่อแม่ว่ากล่าว ก็เลยกินยาตายทั้งคู่
เสียงยมบาลถามว่า "ทำไมจึงกินยาฆ่าตัวตายพร้อมกัน" เขาตอบว่า "เรารักกันมากครับ พ่อแม่ไม่ยอม เราจึงกินยาฆ่าตัวตายพร้อมกัน คิดว่าจะได้มาอยู่ด้วยกัน ในเมืองนี้"
"สัตว์ผู้โง่เขลา!" ยมบาลดุเสียงดังแล้วว่า "เจ้าคิดว่าเจ้าทำความชั่วแล้วจะได้มาอยู่ด้วยกันอย่างสบายในเมืองเรา เจ้าเป็นคนไม่มีความกตัญญู ทำให้พ่อแม่ทุกข์โศก บาปของเจ้าไม่เสมอกัน เจ้าจะอยู่ภูมิเดียวกัน ได้อย่างไร" ยมบาลว่า แล้วก็หันหน้าไปถามเสมียนว่า บาปของมันต่างกันอย่างไรบ้าง เสมียนก้มหน้าลงอ่าน ในสมุดเล่มใหญ่ที่สุด แล้วบอกว่า คนผู้ชายนั้นขโมยเงินพ่อแม่ และสูบยาเสพย์ติดด้วย ไม่เคยทำบุญทำทานเลย ส่วนผู้หญิงนั้น เวลาแม่ว่า ก็ด่าแม่และกระทืบเท้า ไม่ค่อยทำบุญ แม่เรียกให้ลุกขึ้น หุงข้าวใส่บาตรก็ไม่ยอมทำ แต่เคยช่วยคนแก่ที่เป็นลม โดยให้ยาและพาส่งให้หมอรักษาจนหาย
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม2)
