ปล่อยวางให้หมด : ปล่อยวาง คำนี้มันลึกซึ้ง ไม่ใช่ปล่อยวางธรรมดา ๆ ต้องปล่อยวางจริง ๆ ต้องทิ้งทุกสิ่ง ไม่ติดอะไรเลย ปล่อยวางจริง ๆ คือ เราต้องทิ้งชีวิตไปเลย ชีวิตคือทั้งหมดที่เป็นเครื่องรองรับทรัพย์ อวัยวะ เรายังทิ้งได้ เพื่อไปเอาธรรมะ เราก็จะเข้าถึงตรงนั้นได้ แล้วการหยุดนิ่งจะเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ระยะทางดูสั้นจากศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ถึงปากช่องจมูก แต่จะครอบครองได้ก็ไม่ใช่ง่ายแล้วจะรุกคืบหน้าไปเรื่อย ๆ ความนิ่งแน่นก็จะมา เพราะฉะนั้น “ปล่อยวางให้หมด” ไม่มีอะไรใหม่ในโลกใบนี้ เราผ่านมาหมดแล้ว ไม่มีอะไรเลย เราเกิดมาเพื่อการนี้ ให้ทั้งเห็นและรู้ไปพร้อม ๆ กัน ความละเอียดเราจะได้มากขึ้นเยอะ ๆ ส่วนหยาบ ๆ ก็ปรับอินทรีย์ บริหารขันธ์ ภารกิจก็ทั้งหยุดนิ่งให้ละเอียด ๆ นิ่งในนิ่งๆ ไปเรื่อย ๆ ถ้านิ่งแน่นจริง ๆ จะทันกัน หยุดในหยุด ๆ ๆ นิ่งในนิ่ง ๆ ๆ เราก็หยุดมาในระดับหนึ่งแล้ว มันก็หยุดเหมือนกัน แต่ว่าหยุดในหยุด ละเอียดขึ้นไปเรื่อย ๆ
เพื่อตัวเรา : จะต้องฝึกฝนอบรมใจให้ได้ทุกวัน ฝึกหยุดฝึกนิ่งเอาไว้ เพื่อตัวของเราเอง ไม่ใช่เพื่อใคร เพราะนี่คือกรณียกิจ เป็นงานที่แท้จริงของเรา
คุณครูไม่ใหญ่
