สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๒๐๔
อย่าสิ้นหวัง เมื่อยังใช้ความพยายามไม่เต็มที่ : อย่าคิดว่า ทำไมเรายังไม่เห็นธรรมะ ทำไมคนอื่น เราไปชวนเขาเข้าวัดแท้ ๆ เขากลับเข้าถึงธรรมก่อน เรามีกรรมอะไรนักหนามาบดบัง หรือบุญเราคงน้อย แท้ที่จริงแล้ว ไม่ใช่เลย เรามีบุญมาก อย่าสิ้นหวัง เมื่อเรายังใช้ความพยายามไม่เต็มที่ ให้ใช้ปัญญาพิจารณาดูว่า เราปฏิบัติถูกหลักวิชชาหรือไม่ แล้วก็พยายามทำให้เต็มที่ สักวันหนึ่งก็จะสมหวัง
เราอยู่ในวงบุญผู้รู้ : ลูกมีบุญมีบารมีมาก มีมากในระดับที่มาอยู่ในเส้นทางของพระเดชพระคุณหลวงปู่ได้ บารมีอ่อน ๆ น้อย ๆ จะมาไม่ถึง แม้ไม่เจอตัวท่าน แต่ก็เจอสายวิชชา แปลว่า เราอยู่ในวงบุญผู้รู้ที่กำลังจะรู้ เพราะพระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านบอกเอาไว้หมด จะรู้ คือ “หยุดเป็นตัวสำเร็จ” มีอยู่ทางเดียวที่จะรู้และหลุดพ้นได้ มีรู้ทางเดียวที่จะเอาตัวรอดได้เป็นยอดดี ต่อไปเราจะเดินตามทางที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านไปรู้ไปเห็น การไปรู้ไปเห็นเป็นธงชัยของผู้ไม่รู้ และเป็นความหวังของผู้ที่ไม่รู้ ผู้ที่ไม่รู้กำลังคอยความช่วยเหลือจากผู้รู้อยู่ ถ้าไม่รู้จะอันตราย ถ้ารู้แล้วไม่อันตราย เรากำลังฝึกเป็นผู้รู้ เมื่อไปถึง ณ ตรงนั้นได้ เราจะเป็นที่พึ่งของทั้งหมด
คุณครูไม่ใหญ่
